پریسا فرهادی - کارشناسی ارشد معماری

آسایش و ایجاد شرایط لازم برای یک زندگی مطلوب، همواره هدف انسان بوده است. ساختمان سبز، سازه ای با کاربردی دلخواه است که تمام یا بخش عظیمی از چرخه ی تولید و مصرف انرژی در داخل آن صورت می پذیرد و از مواد و مصالح بی ضرر برای محیط زیست و فناوری های نوین مرتبط با انرژی های پاک استفاده می کند. مصرف بالای انرژی، یکی از دغدغه های مهم جهانی در دهه های گذشته بوده است. از آنجا که یکی از محورهای نیل به توسعه پایدار، بهینه سازی مصرف انرژی می باشد، ارائه راهکارهایی در این زمینه بع ویژه در بخش ساختمان و مسکن، از اهمیت فراوانی برخوردار است. انرژی نو (تجدیدپذیر یا برگشت پذیر) به انواعی از انرژی می گویند که برخلاف انرژی ها تجدید ناپذیر بازگشت مجدد را دارد. تلفیق معماری با طبیعت و گیاهان یک ایده جدید نیست؛ طراحی فضاهای سبز از زمان توجه انسان ها به معماری شروع شد. با توجه به بحران انرژی در جهان از یک سو و رسیدن آسیب هایی به اکوسیستم جهانی از طرف دیگر و با توجه به رشد سریع شهرنشینی به نظر می رسد که باید راهکارهای مناسبی جهت کنترل و کاهش تاثیرات منفی ساخت و ساز بر طبیعت ارائه شود. در این مقاله نقش انرژی های نو در ساختمان های سبز با تاکید بر کاهش مصرف انرژی در انرژی خورشیدی، آتریوم، بام سبز، دیوارهای زنده و بام حوضچه ای پرداخته شده است. این پروژه به روش کتابخانه ای و مطالعه مورد به مورد از منابع مختلف و ترجمه متون مرتبط با بحث انجام شده است. انرژی های تجدیدپذیر، تمیز (پاک)، فراوان و قابل اعتماد بوده و در صورتی که به طور صحیح توسعه پیدا کنند می توانند به عنوان منابع انرژی پایدار نقش مهمی در رسیدن به اهداف توسعه پایدار کشورها بازی کنند.

انرژی نو، ساختمان های سبز، بهینه سازی انرژی