نرگس فرنام - دانشجوی کارشناسی رشته جغرافیا. دانشگاه مازندران

اجرای عدالت در بین افراد ساکن در محیط اجتماعی یکى از مسائل مهم در بین جوامع می باشد. این عدالت بایستی برای رفاه شهروندان با توجه به ویژگی های ساکنین تعیین گردد. مناسبسازى معابر و اماکن اجتماعى در جهتتسهیل استفاده معلولین، یکی از مهمترین معیارهای تعیین سطح عدالت قلمداد می گردد. این مناسب سازی تاثیر مستقیمی در خودکفایى و بهبود روانى معلول و بازگرداندن او به زندگى نقشى مهم ایفا می نماید. به منظور افزایش راندمان این امر ابتدا بایستی به شناخت مشکلات محیط شهرى در ارتباط با فرد معلول از جمله مسائل معابر شهرى، تجهیزات شهرى و پرداخت. در همین راستا در این مقاله که با روش توصیفی-تحلیلی گردآوری شده است، ابتدائا به بررسی قوانین و نهادهای مسئول امر مناسب سازی پرداخته می شود و سپس به ارائه الگوهای مناسب حال معلولین می پردازیم. لازم به ذکر است، نتایج نشان دهنده این مطلب است که عدم مسئولیت پذیری و نبود ضمانت های اجرایی مقبول، امر مناسب سازی را درحد بسیار ناچیزی متوقف نموده است.

معلولیت، مناسب سازی، محیط شهری