غلامرضا پدیدارعلینودهی - دانشجوی کارشناسی ارشد محیط زیست دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
مریم لاریجانی - استادیار گروه علمی آموزش محیط زیست، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

امروزه تردیدی وجود ندارد که لازمه زیستن پایدار انسان، همزیستی با طبیعت است و هرجا و هر زمان این همزیستی در معرض مخاطره و آسیب قرار گیرد، زندگی انسانها نیز به اشکال مختلف با نابسامانیهای گوناگون روبرو میگردد. از آنجا که فضای سبز شهری حلقه بارز واسط بین انسان و طبیعت هستند، میتوان این اماکن را به عنوان یکی از نخستین کارکردهایی دانست که ساکنین شهرها بهنوعی همواره با آن در تماس اند. پیامدهای توسعه شهری و معضلات زیست محیطی آنها، موجودیت فضای سبز وگسترش آن را برای همیشه اجتناب ناپذیرکرده است. شهرها در مقام کانون تمرکز، فعالیت و زندگی، برای این که بتوانند پایداری خود را تضمین کنند، چاره ای جز پذیرش ساختار و کارکردی متاثر از سیستم های طبیعی ندارند. فضاهای سبز شهری به عنوان بخش زنده و حیاتی ساختار مورفولوژیک و عامل اصلی توازن اکولوژیک شهرها، نقش بنیادین در پایداری زیست محیطی شهرها دارند. با توجه به ضرورت مسئله پایداری محیط زیست در فضاهای سبز شهری، این موضوع در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته است. روش تحقیق از نظر هدف نظری _ کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی _ تحلیلی است. یافته های تحقیق گویای آن است که جهت نیل به پایداری شهری می بایست جنبه های ساختاری و عملکردی فضاهای سبز مورد توجه برنامه ریزان و مدیران شهری قرار گیرد.

فضای سبز شهری، پایداری و محیط زیست.