مهدکودک بستری برای تعامل کودکان (مطالعه موردی بر تلفیق کودکان مبتال به اخلالات جسمی- حرکتی و عادی)

مهد کودک نخستین فضای اجتماعی، آموزشی و تفریحی است ؛ که کودکان پس از فضای خانه تجربه می کنند وبه شکل گسترده تری با همسالان تعامل دارند. در دوران خردسالی و اوایل کودکی (پیش از دبستان) بر اسای قوانینحمایت از کودکان آموزش و پرورش (نظیر قانون آموزش برای همه کودکان معلول، 1975. م ) برای کلیه کودکان درسطوح مختلف توانمندی مطرح می باشد و بر مبنای تعریف مهدهای کودک و مراکز پیش دبستانی در استاندارد 8905 موسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران، فضای است که، امکانات لازم برای نگهداری، پرورش و آموزش پیش از دبستانکودکان سالم (کودکانی که عقب ماندگی ذهنی نداشته و در صورت ابتلا به معلولیت جسمی توان تطبیق و همراهی بابرنامه های مهدکودک را دا شته با شد.) را دارند. در این راستا این مقاله با هدف بررسی دیدگاه والدین و مربیان در خصوصتحقق تعریف فوق و میزان تحقق این تعریف به لحاظ محیط کالبدی در مهدکودک ها انجام گرفته شد. برای این منظورپژوهش به روش توصیفی- تبیینی از نوع پیمایشی تحلیلی انجام گرفته شد و سوالات پژوهش از طریق مصاحبه نیمه ساختاریافته و پرسشنامه محقق ساخت مورد پرسش قرار گرفته شد.نتایج بدست آمده ؛ مبین آن است که سه گروه مشارکت کننده در این پژوهش نگاه مثبتی به اجرای طرح فوق داشته ونتایج حاصل از بررسی و ارزیابی داده ها در حوزه مشکلات و پیشنهادات محیط کالبدی مهد کودک ها ارزیابی شده، علاوه براختصاص وسایل و تجهیزات مورد نیاز کودکان مبتلا به اختلالات جسمی _حرکتی در مهد کودک ها، مناسب سازی محیط ورعایت استانداردهای محیطی، ایجاد فضاهای برای آشنایی و تعامل بیشتر کودکان، نمایان توانمندی کودکان و ارتقایاعتماد بنفس کودکان و اختصاص فضاهای برای ارتقای سحط سلامت کودکان نظیر ایجاد فضای برای انجام فعالیت هایکاردرمانی و گفتار درمانی و... نیز در تحقق تعریف سازمان استاندارد از مهد کودک ها و اجرای گسترده تر طرح فراگیر درمهدکودک ها در کشور ضروری می باشند.

Keywords:

مهدکودک تلفیقی , اصل عادی سازی , آموزش فراگیر , کودکان مبتب به اختبمت جسمی- حرکتی و عادی