طراحی فراگیر روشی نوین برای محیط های آموزشی

در سالهای اخیر با توجه به رشد و تغییرات آموزشی، سازگارکردن فضای یادگیری با تمام نیازهای افراد، مورد توجهمتخصصین بوده است. زیرا توسعه و رشد، مفاهیم جدیدی است که فراتر از رشد اقتصادی است و جامعه مانند یک کلواحد باید قدم در راه پیشرفت علمی بگذارد. محیط علمی به سبب ساختار خود باعث تعاملات افراد شده است و روندیادگیری را تقویت و یا تضعیف می کند و از آنجا که جوهر فراینده آموزش، تعاملات مداوم انسان ها با یکدیگر و با منابعمحیطی است، تغییرات نیازمند حرکت وکار همگان است که باعث همگانی شدن و بهبود سطح زندگی مردم شود. و همچنین عدالت و رعایت تمام حقوق افراد جامعه مورد اهمیت است و همه افراد با هراندازه توانایی باید بتوانند در اجتماعحضور پیدا کنند، ولی بخشی از نیروهای فعال جامعه، با محدودیت حرکتی در زندگی روبه رو هستند که با طراحی مناسبفضاها می توانند خود را وارد زندگی اجتماعی کنند و در ارتباط با دیگران قرار گیرند. در اینجا معلولیت بیشتر ازجنبهجسمی وحرکتی و ارتباط آن با معماری که در گذشته مورد بی مهری قرار گرفته ودسترسی های آنان نادیده گرفتهمی شده، مورد بررسی قرار گرفته است. در واقع ایجاد فضاهای انعطاف پذیر و فراگیر که همه بتوانند استفاده کنند. با رشدانسان و اگاهی به اینکه افراد معلول مانند انسان های دیگر در موارد مربوط به طراحی دارای حقوق یکسان می باشند،درحال حاضر موضوع مورد بحث است. همخوانی معماری با شرایط معلولین باید فراگیر شده وهیچ کس در جامعه احساسضعف جسمانی برای استفاده از محیط نداشته باشند.

Keywords:

فضای علمی پژوهشی , طراحی فراگیر , عدالت , دسترسی