سجاد اکبری بالدرلو - استادیار گروه معماری، دانشگاه ارومیه، ایران
فائزه نصیرزاده - گروه معماری، دانشکده شهرسازی هنر و معماری، دانشگاه ارومیه، ایران
الهام رسول زاده - گروه معماری، دانشکده شهرسازی هنر و معماری، دانشگاه ارومیه، ایران

با توجه به رشد جمعیت، کمبود و افزایش قیمت زمین در شهرهای توسعه یافته، جهت تامین مسکن موردنیاز، احداثآپارتمان و مجتمع های مسکونی امری اجتناب ناپذیر است. همچنین مسکن و مجتمع های مسکونی نیز جزئی جدایی ناپذیراز شهر می باشند. از طرفی زندگی در ساختمان های آپارتمانی و بلندمرتبه سبب کاهش ارتباط ساکنان با فضای بازشدهاست. این امر میتواند سبب کاهش تعامل و سرزندگی و عدم حس تعلق فرد نسبت به محیط زندگی خود شود و بر روابطاجتماعی فرد اثرات منفی باقی گذارد. پس توجه کافی طراحان به این موضوع می تواند بسیار حائز اهمیت و زمینه سازفرهنگ و ساختار اجتماعی فرد شود.ازاین رو از پژوهش حاضر که با استفاده از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و باهدف مقاله که، دستیابی به حس تعلقساکنین با استفاده از واحد همسایگی و امکانات محیطی است، نتایج زیر حاصل گردید.با توجه به کمبود فضای باز در ایجاد محوطه مطلوب مجتمع های مسکونی، به کارگیری راهکارهای معمارانه در بهینه سازیفضای باز و توجه به واحد همسایگی از طریق خلق و طراحی فضاهای جدید در مجتمع های مسکونی است. با تعریف اینفضاها با رعایت حقوق ساکنین و با افزایش کیفیت های محیطی می توان ساکنین مجتمع مسکونی را به داشتن روابطاجتماعی بیشتر تشویق کرد و حس تعلق مکانی ساکنین به محیط را افزایش داد.

مجتمع مسکونی، واحد همسایگی، حس تعلق، تعاملات اجتماعی