نیلوفر رستم نژاد - گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی، تنکابن، ایران
طاهر تیزدست - استادیار گروه روانشناسی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی، تنکابن، ایران

این پژوهش با هدف تعیین اثر بخشی آموزش مهارت های دلسوزی به خود بر میزان امید به زندگی، شادکامی وصمیمیت اجتماعی انجام شده و به روش تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل اجرا گردیده است. جامعه آماریاین پژوهش شامل تمامی افراد مبتلا به سوء مصرف مواد مراجعه کننده به 4 مرکز ترک اعتیاد تحت نظر بهزیستی شهرستانچالوس در سال 96-97 بوده اند. از میان این مراکز، یک مرکز به صورت تصادفی انتخاب شد. پس از مراجعه به مرکز مربوطه، ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های امید به زندگی میلر، شادکامی آکسفورد و صمیمیت اجتماعی میلر بین 57 نفر ازمراجعه کنندگان آن مرکز، که واجد شرایط حضور در پژوهش بودند، توزیع گردید. از میان 43 نفر از کسانی که در پرسشنامههای مذکور نمرات پایین دریافت کرده بودند، 30 نفر به صورت نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند که 15 نفر از آن ها بهصورت تصادفی ساده در گروه آزمایش و 15 نفر دیگر در گروه کنترل قرار گرفتند. مهارت های دلسوزی به خود در 8 جلسه و بهمدت 1 ماه به گروه آزمایشی آموزش داده شد. گروه کنترل هیچ گونه آموزشی دریافت نکرد و بعد از اتمام جلسات آموزشیمجددا از هر دو گروه آزمون به عمل آمد. برای تحلیل داده ها از روش تجزیه و تحلیل کواریانس چند متغیری (MANCOVA) استفاده شده است. یافته ها حاکی از آن است که بین نمرات پس آزمون گروه آزمایشی و گروه کنترل تفاوت معنادار وجوددارد (P=0/05). این بدین معناست که آموزش مهارت های خود دلسوزی توانسته است موجب افزایش میزان امید بهزندگی، شادکامی و صمیمت اجتماعی گردد.

آموزش مهارتهای خود دلسوزی، امید به زندگی، شادکامی، صمیمیت اجتماعی، مبتلایان به سوء مصرف مواد