حلیمه زارعی
پرویز عضدی
مرضیه محمودی
زهرا صدیقی
فائزه جهان پور - دکترای پرستاری، دانشیار، عضو هیئت علمی دانشکده پرستاری مامایی، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر

زمینه و هدف: ارتباطات غیر موثر به شکل یک مانع قدرتمند در مراقبت سلامت محسوب می شوند، به همین دلیل مهارت های ارتباطی به عنوان بخش ضروری در ارائه خدمات پرستاری شناخته شده اند. هدف از مطالعه حاضر تعیین وضعیت مهارت های ارتباطی پرسنل پرستاری کودکان و نوزادان با همکاران بود. روش بررسی: این پژوهش توصیفی – تحلیلی از نوع مقطعی در میان 110 نفر از پرسنل پرستاری بخش های کودکان و نوزادان بیمارستان شهدای خلیج فارس بوشهر در سال 1398 به روش نمونه گیری سرشماری انجام گرفت. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه آزمون مهارت های ارتباطی شامل دو بخش جمعیت شناختی و گویه های خودارزشیابی مهارت های برقراری ارتباط پرستار با همکاران بود. روایی و پایایی پرسشنامه در مطالعات قبلی مورد تایید قرار گرفته بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و با بهره برداری از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار تحلیلی (آزمون تی مستقل، همبستگی پیرسون و آنالیز واریانس یک طرفه) در سطح معنی داری 0/05 انجام گرفت. یافته ها: میانگین نمرات ارتباط حرفه ای 7/26±23/66 در حد نسبتا مطلوب بود. نتایج نشان داد که بین نمرات ارتباط حرفه ای و مدرک تحصیلی، نوع استخدام، نوع مسئولیت، میزان علاقه به حرفه، وضعیت تاهل، ارتباط آماری معنی دار نبود. اما بین میانگین نمرات ارتباط حرفه ای با بخش محل خدمت (p<0/013)، سن (p<0/023)، سابقه کار (p<0/046) و شیفت کاری (p<0/020) ارتباط آماری معنی دار بود. کمترین نمره ارتباط حرفه ای 19/16 در دفتر پرستاری و بیشترین نمره 27/7 در بخش اورژانس اطفال بود. همبستگی پیرسون بین سن و سابقه کاری با میانگین نمره ارتباط حرفه ای منفی بود و بیشترین نمره ارتباط حرفه ای مربوط به پرسنلی بود که به صورت شیفت در گردش مشغول به فعالیت بودند. نتیجه گیری: با توجه به یافته های مطالعه حاضر وضعیت ارتباط حرفه ای در میان پرسنل پرستاری کودکان و نوزادان، نسبتا مطلوب بود و لذا بر اساس نتایج پیشنهاد می گردد مسئولین و برنامه ریزان پرستاری در جهت ارتقاء ارتباط حرفه ای پرستاران برنامه ریزی و اهتمام ورزند.

ارتباط حرفه ای، بخش های کودکان، پرستاران، مهارت های ارتباطی