ضحی رضاپور شفیق

زیباسازی و دلپذیری فضای زندگی از دیرباز ملحوظ نظر انسان بوده است. تزیین از جمله راه های برقراری ارتباط بامخاطب و نوعی ارتباط بصری است که از ارتباط کلامی نیز دایره به مراتب گسترده تر و دامنه تاثیر گذاری افزون تری دارد. تزیین در سنت معماری ایرانی از جمله اساسی ترین مولفه های وحدت آفرین است. یکی از اصول ارجمند این معماری پرهیز از بیهودگی است. برای همین است که آرایه ها هم به طور قابل تحسینی با نیارش و اصول معماری بناها ممزوج شده اند؛ این امتزاج است به حدی است که نمی توان آرایه را از اصل بنا جدا ساخت. به دلیل پای بندی به این ا صول ا ست که هماهنگی ساختار فضایی بناهای سنتی را در حد اعلای خود م شاهده می کنیم. تزیین در اینجا مقابله شبه حقیقت در برابر حقیقت (با هدف محو و یا اختفای حقیقت) نیست بلکه می کوشد تا به بنا وجاهت و وزانت و متانت بدهد و مولفه های نمادین و کارکردی و ساختاری آن را تقویت کند. شناخت سنت این معماری که همواره با حکمت آمیخته بوده از مسیر تزیینات می تواند حوزه های نظری نوینی را در برابر ما بگشاید.

معماری سنتی، تزیینات، معنویت، تعلق خاطر، هندسه، درون گرایی