بررسی تاثیر ارتباط بصری در افزایش تعاملات اجتماعی در واحدهای همسایگی (نمونه موردی: روستای هشت بندی شهرستان میناب)

اهمیت روابط اجتماعی بر روحیات، خلقیات ،زندگی شخصی و شادابی و نشاط فردی و جمعی بر کسی پوشیده نیست،اما نوع سکونت و زندگی امروزی به گونه ای رقم خورده است که این امر تحت تاثیر عوامل گوناگونی از جمله نوع معماری وطراحی فضاهای شهری است. این اهمیت در محیط ها و محله های مسکونی که افراد بخش اعظمی از وقت آزاد خود را در آنمی گذرانند دو چندان می شود.بنابراین ایجاد فرصت هایی برای رو در رو شدن و ارتباط گرفتن افراد با خلق فضاهایی کهاجتماع پذیری آنها سنجیده شده باشد، می تواندگام موثری در جهت افزایش همبستگی در محله های مسکونی باشد.اینپژوهش با هدف احیای حس همدلی و تقویت روابط اجتماعی کم رنگ شده در یک محیط روستایی صورت گرفته است. تحقیقحاضر به لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش از نوع پیمایشی است.انتخاب نمونه به صورت تصادفی ساده است و از میان 900نفر جمعیت چهار محله روستا حجم نمونه با سطح اطمینان 95 درصد و با احتمال خطای 5 درصد، 270 نفر تعیین گردید.روش گرد آوری اطلاعت ابتدا به صورت کتابخانه ای بوده و پس از جمع بندی، پرسش نامه ای در دو قسمت طراحی و دراختیار افراد قرار گرفت و اطلاعات به کمک نرم افزار spss نسخه 26 مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها حاکی از آن است کهلحاظ نمودن اصول اجتماع- پذیری واحدهای همسایگی در برنامه ریزی و طراحی نقش موثری در تمایل افراد به حضور در این فضاها دارد.

Keywords:

ارتباط بصری , حس تعلق به مکان , اجتماع پذیری , حیاط , واحدهمسایگی , محله