بررسی نقش فضای سبز در ایجاد حس تعلق به مکان در مجتمع های مسکونی

طبیعت و فضاهای سبز عاملی است که موجب تبدیل یک فضا به مکانی با خصوصیات حسی و رفتاری ویژه برای ساکنانمی شود.این حس،عامل مهم در شکل گیری حس تعلق مکانی بوده و نهایتا منجر به ایجاد محیط های با کیفیت می شود.جدا شدن فضای سکونت یا کار انسان ها از زمین و استقرار در ارتفاع ، مشکل کمبود زمین در شهرهای بزرگ را حل میکند ؛ اما انسان را از زمین و طبیعت دور می کند.خانه و محل زندگی برای انسان از چنان اهمیتی برخوردار است که می توان آن را مرکز دنیای فرد نامید بنابراین این خانهباید بتواند در فضای درونی و بیرونی خود توقع دنیای فرد بودن را برآورده کند. در همین راستا تاثیر و کنش متقابل میانبرخورداری از فضای سبز و عدم برخورداری از آن بر زندگی انسان توسط پژوهش های گوناگون به اثبات رسیده است کهدر این میان با گسترش صنعت این فضاها می توانند سبب افزایش کیفیت زیستی گردند.بنابراین بررسی نقش طبیعت در راستای تقویت حس تعلق مکانی در جوامع شهری، بسیار ضروری و پراهمیت جلوه میکند. مبانی نظری تحقیق در دو بخش گرد آوری شده است . در بخش اول ، به بررسی مفهوم حس تعلق به مکان و عواملموثر در آن و در بخش دوم ، برررسی فضای سبز و تاثیر آن در ایجاد حس تعلق پرداخته شده است.امروزه نگاه غالب افراد ساکن در مجموعه های مسکونی به فضای زندگی خود ، نگاهی غریبه و عاری از تعلق و دلبستگی بهآن است و اکثرا در پساذهن خود چنین تصور می کنند که مکان زندگی آن ها محل دلخواه نبوده و باید روزی آن را ترک وبه جای دیگر بروند. این امر ضرورت بررسی عوامل موثر بر حس تعلق را بیان می دارد تا گامی در جهت افزایش تعلق و دلبستگی به فضای مسکونی برداشته شود. این پژوهش با روش مطالعات کتابخانه ای به بررسی فضاهای سبز در ایجاد تعلقبه مکان در مجموعه های مسکونی پرداخته است. هدف از ارائه این مقاله در نهایت بررسی توسعه دانش طراحی در فضاهای زندگی به منظور ارتقاء پایداری در مجتمع های مسکونی و بررسی اثرات روان شناختی (روحی و روانی) آن بر ساکنین مجتمع های مسکونی به نحوی که باعث ایجادرضایت و حس تعلق ساکنین از خانه و مجتمع مسکونی خود گردد.

Keywords:

فضای سبز , حس تعلق به مکان , مجتمع مسکونی