غلامرضا مقامی راد - کارشناسی ارشد گروه مکانیک، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
ناصر کردانی - استادیار گروه مکانیک ، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران.

از زمان اختراع مواد پلیمری، حضور آن را به طور گسترده ای در صنایع مختلف مشاهده شد. با این حال، چسبندگی در پلیمر که از مزایای آن در کاربردهای متنوع محسوب می شود ناکافی به نظر میرسد. از این رو هدف از مطالعه حاضر دستیابی به روش هایی برای افزایش خاصیت چسبندگی پلیمر بر سطح فلز و شیشه است، لذا بدین منظور با مطالعه و تحلیل منابع پژوهشی این مهم مشهود است که خصوصیات فیزیکی، مکانیکی و حرارتی کامپوزیت اپوکسی تقویت شده با فیبر طبیعی و نانوکامپوزیت عملکرد بهتری در ساخت محصولات باکیفیت بالا در صنایع خودرو و هوافضا و اجزای آنها دارند و بهبود چسبندگی آمیزه پلیمر به فلز در کنار ثابت نگهداشتن تقریبی استحکام کششی با استفاده از ترکیب اروزیل رزین فنول فرمالدهید و رزین هگزامتوکسی متیل ملامین امکان پذیر است و با افزودن الیاف شیشه به سیستم باگاس/پلی روپیلن، چسبندگی الیاف- ماتریس بهبود می یابد. کامپوزیت هیبریدی متشکل از ۲۵ درصد باگاس و ۱۵ درصد الیاف شیشه، چسبندگی الیاف بهتری خواهند داشت.

چسبندگی پلیمر، فلز، شیشه، کامپوزیت، اپوکسی، رزین