حامد محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی معدن دانشگاه تهران
امید اصغری - دانشیار، دانشکده مهندسی معدن دانشگاه تهران

به منظور استفاده بهینه تر از منابع معدنی، صنعت معدن در ایران نیازمند تحولات اساسی در سطوح مختلف زنجیره ارزش معدنکاری است. عواملی مانند کاهش عیار کانی، افزایش عمق ذخیره، شرایط اقتصادی، محیطی و اجتماعی چالش برانگیز، محدودیتهای فنی و عملیاتی و نوسانات قیمت مواد معدنی جایگاه توسعه و بهبود فنی در بهره برداری از پروژه های معدنی را بیشازپیش پررنگ تر میکند. در روشهای سن6تی طراحی کارخانه های فرآوری بیشتر بر مبنای مدلسازی زمین شناسی (تناژ و عیار حد مواد معدنی) است و تنها بر اساس میانگین پارامترهای ژئومتالورژیکی انجام میشود و به نوسانات پارامترهای ژئومتالورژیکی درکانسار کمتر توجه میشود. درنتیجه طبیعی است که با گذشت مدتی از شروع عملیات معدنکاری, این نوسانات پارامترهای ژئومتالورژیکی چرخه معدنکاری و سود دهی پروژه را با چالش های جدی مواجه کنند. امروزه در کشورهای پیشرفته معدنی از مدلسازی ژئومتالورژیکی برای مدیریت دقیق تر زنجیره ارزش معدنکاری، بهبود راندمان تولید و کاهش ریسک عملیاتی پروژه ها استفاده میکنند. مدلسازی ژئومتالورژیکی را میتوان به عنوان یک حلقه گم شده در مطالعات معدنی برای تلفیق اطلاعات متالورژیکی، زمینشناسی اکتشافی، مینرالوژیکی و زمین آمار دانست که خروجی آنیک مدل فضایی سهبعدی از کانسار است که در آن هر بلوک علاوه بر خصوصیات عیاری و زمین شناسی شامل خصوصیات مربوط به رفتار متالورژیکی سنگ نیز میباشد. بر اساس چنین مدلی از کانسار، میتوان برنامه ریزی های تولید، برآوردهای فنی و اقتصادی، طراحی پیت و به طور کلی زنجیره ارزش معدنکاری را بهبود بخشید.

مدلسازی ژئومتالورژیکی، کاهش ریسک، بهبود زنجیره ارزش، پروژه معدنکاری