شهلا شوکت پور - دانشگاه آزاد اسلامی

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر دلبستگی بر نافرمانی مقابله ای پسران انجام شد. این پژوهش تجربی با طرح پیش آزمون -پس آزمون و پیگیری با گروه شاهد در سال 1398 انجام شد. نمونه ی هدف این مطالعه 34 نفر بودند که از بین 388 دانش آموز مقاطع دوم و چهارم ابتدایی که بیشترین نمره را در زمینه ی مشکلات مربوط به دلبستگی و علایم اختلالات رفتاری (نافرمانی مقابله ای) به دست آوردند، انتخاب شدند. ارزیابی با استفاده از پرسشنامه ی مشکلات دلبستگی راندولف و فرم سلامت روان کودکان انتاریو انجام شد. مادران گروه آزمون در 10 جلسه ی گروه ی درمان مبتنی بر دلبستگی شرکت نمودند. گروه شاهد مداخله ای دریافت نکردند. سپس تاثیر مداخله بر میزان نافرمانی مقابله ای کودکان هر دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS و به کمک آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و به روش تحلیل کوواریانس ارزیابی گردیدند. میانگین نافرمانی مقابله ای در گروه آزمون در مرحله ی پس آزمون (p<0.05) نسبت به گروه شاهد به میزان معنی داری پایینتر بود. نتیجه گیری: درمان مبتنی بر دلبستگی در بهبود نافرمانی مقابله ای پسران مشکلات دلبستگی موثر بود و پایبندی مادران به تداوم روشهای درمانی باعث بهبودی بیشتر در مرحله ی پس آزمون شد.

اختلال نافرمانی مقابله ای ،دلبستگی ،پسران