رویکردی سازه انگارانه به ایدهی امنیتی ناتوی عربی در منطقه ی خاورمیانه (با تاکید بر امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران)

ایده ی تشکیل سازمان امنیتی - دفاعی متشکل از 8 کشور عربی و با پشتیبانی ایالات متحده آمریکا موسوم به ناتو عربی درمنطقه خاورمیانه و با ساختاری مشابه سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو)، به سال ها قیل تر از اوایل سال 2017 که مجددااین ایده به توسط دونالد ترامپ مطرح شد، بازمی گردد. با توجه به اظهار نظر بانیان اصلی طرح این ایده (یعنی ایالات متحده،عربستان سعودی و رژیم صهیونیستی)، از جمله اهداف اعلامی برای تاسیس این سازمان امنیتی، مقابله با تروریسم، دفاع ازحاکمیت و تمامیت ارضی کشورهای عربی منطقه خاورمیانه، بعلاوه اهداف جنبی این ایده مانند حفظ امنیت منطقه ای وهمکاری های بیشتر با سایر قدرت ها و سازمان های امنیتی در جهت مقابله منسجم با تروریسم بین المللی و حتی گسترشهمکاری های اقتصادی عنوان شده است. در این مقاله سعی نمودیم با رویکردی سازه انگارانه به تبیین و بررسی پیامدهای مثبتو منفی ناشی از تاسیس احتمالی این سازمان امنیتی بر منطقه خاورمیانه و با تاکید بر امنیت ملی جمهوری اسلامی ایرانبپردازیم. به رقم عدم سازش و تقابل جدی میان سیاست های برخی کشورها از جمله عربستان سعودی و رژیم صهیونیستی باجمهوری اسلامی ایران در منطقه؛ نتایج حکایت از کم رقبتی بیشتر کشورهای عربی نامزد عضویت به شکل گیری سازمان و ازسوئی طبعات و بار منفی امنیتی چنین سازمانی با این مختصات نه تنها برای امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران، بلکه سایرکشورهای منطقه دارد. تبعاتی مانند تشدید واگرایی ها، قطب بندی ها و انزوای (سیاسی، امنیتی، اقتصادی و...) جمهوری اسلامیایران توسط این کشورها در منطقه، که درنهایت محرومیت نسبی همه کشورهای منطقه از مزایای همکاری های مشترک درحوزه های مختلف و از سوئی افزایش تنش بیشتر و فراهم ساختن بستر مناسب برای فعالیت و ایجاد نا امنی مجدد، توسطجنبش های تروریستی سازمان یافته، در خلاء ارتباطی و امنیتی میان این کشورها با جمهوری اسلانی ایران را در پی خواهد داشت.

Keywords:

ناتوی عربی , خاورمیانه , ایالات متحده آمریکا , امنیت منطقه ای و ایران هراسی