بن مایه های ادبیات مقاومت در اشعار سمیح القاسم و عارف قزوینی

ادبیات پایداری را میتوان از جمله حوزه هایی بر شمرد که تحت تاثیر شرایطی چون اختناق و استبداد داخلی، فقدان آزادیهای فردی و اجتماعی، غصب زمین و سرمایه هایی ملی و حمله دشمنان داخلی و خارجی شکل گرفته است. موضوع ادبیات مقاومت به عنوان ادبیات پویا، یکی از مباحثی است که امروزه مورد توجه ویژه پژوهشگران قرار گرفته است. این ادبیات، بیانگر دردهای و رنجهایی است که اغلب کشورها در بره های از زمان، متحمل شده اند. عارف قزوینی و سمیح القاسم از جمله ی این شاعران در ادبیات معاصر ایران و فلسطینند که مضامین ادبیات پایداری در اشعار آنها به وضوح مشاهده میشود. در این پژوهش میکوشیم با روش توصیفی _ تحلیلی، جلوه های پایداری و مقاومت را در اشعار این دو شاعر را بررسی کنیم که در حوزه ی مقاومت و پایداری چه مضامین و مولفه های مشترکی در اشعار این دو شاعر میتوان مشاهده کرد و ویژگی های شعری این دو شاعر را در حوزه ی پایداری بررسی کنیم. نتایج حاکی از آن است که عارف قزوینی و سمیح القاسم از برجسته ترین شاعران ایرانی و فلسطینی اند که در خدمت به وطن خود شعر سرودهاند و به عنوان سرایندگان متعهد و شاعران ادبیات پایداری شناخته شدهاند. این دو شاعر با زبانی ساده و بسیاری از مولفه های ادبیات پایداری که مهم ترین آنها دفاع از وطن، دعوت به اتحاد و دعوت به بیداری امت اسلامی اشاره کرده اند.

Keywords:

شعر , ادبیات پایداری , سمیح القاسم , عارف قزوینی