گذری بر آسیب شناسی ادبیات کودکان

تمایز مهمترین مولفه ی مدرنیته است که بزرگان علوم اجتماعی از امیل دورکیم گرفته تا پیپربوردیو بر آن تاکید کرده اند.برمبنای این رویکردهای نظری می توان جهان کودکان را با توجه به تاخر تکوین عینی و ذهنی آن به منزله ی یک میدان اجتماعی متمایز به شمار آورد.براین اساس میدان کودکی سرزمین تازه استقلال یافته ای است که متاسفانه میدانهای اجتماعی دیگر به ویژه سرزمین بزرگسالی به قلمرو آن تعرض می کنند و می کوشند آن را تحت نظرخود قرار دهند.برای ممانعت از این واقعه باید نسبت به قانون اساسی سرزمین کودکی و قواعد عملکرد این میدان آگاهی یافت.در حوزه زبان وادبیات ایران آسیب شناسی کودکان یکی از مهمترین رشته هایی است که می تواند به شناخت این قواعد راهنما یاری دهد تا در پرتو آنها منطق متفاوت کنش کودکان بهتر دریافت شود.شاید مهمترین قاعده ی این سرزمین، تمایز نایافتگی آن باشد به گونه ای که جلوه هایش را در تمایز نایافتگی جنسیتی، طبقاتی، قومیتی، ملیتی و حتی زیبایی شناختی می توان مشاهده کرد. همه ی این تمایزات در یک کلام، حاصل اجتماعی شدن کودکان است که با سرپرستی بزرگسالان و آموزه های آنها تحقق می یابد و گرنه در بازی آزادانه کودکان با هم، نشانی از این تمایزات دیده نمی شود. ادبیات کودک یکی از شاه راه های مهم اجتماعی کردن کودکان به شمار می رود که متاسفانه به دلیل بی هنری نویسندگان بزرگسال از قواعد عمل در جهان کودکی به ابزار نرم سرکوب کودکان تبدیل شده است.