منزوی و نوجویی در تصاویر شعری

حسین منزوی از شاعران غزلسرای نوگرای معاصر می باشد؛ او شاعر عشق است و غزل و موضوع غالب در شعر او عشق است؛ عشقی که خصلتی زمینی یافته. منزوی را در زیرمجموعه شاعران غزل سرای نئوکلاسیک قرار داده اند و این خود نشان از درآمیختگی سنت و نو در شعر اوست؛ سنت گرایی و نوگرایی در غالب ابعاد شعر او به هم آمیخته است و او در کنار گرایش به سنتها و شیفتگی به شعر گذشته و شاعران پیشین از جمله حافظ، از نوآوری و نوجویی در ابعاد متفاوت شعر متاثر از دیدگاه ها و تئوری های نیما نیز غافل نیست و تئوریهای نیما در مورد نوگرایی را میپذیرد و به کار میگیرد و در کنار نظم سخته و استوار حافظ، شعر شورانگیز نیمایی را نیز می پسندد. یکی از ابعادی که او با تکیه بر دیدگاه های نیما، در آن نوآوری کرده است، تصاویر شعری میباشد؛ منزوی با الهام از تجربه گرایی،فردیت گرایی و عینیت گرایی و اقلیم گرایی در تصویرپردازی که از نظریات پیشرو نیما در این زمینه بود، تصاویر نو و بی سابقه ای خلق کرده است. در مقاله حاضر با روش تحلیلی-توصیفی، به بحث و بررسی در نوآوریهای منزوی در تصویر شعر با تکیه براین چهار ملوفه پرداخته شده است و تصاویر شعری نو منزوی از این لحاظ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.

Keywords:

منزوی , تصویر شعری , نوگرایی