شهریار شادی گو - استادیار گروه آموزش زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران

یکی از درون مایه های غالب شعری، در شعر اغلب شاعران، از دوره ی آغازین تاکنون، عشق است. درباره ی عشق تعاریف زیادی ارائه شده است و هر کسی به اقتضای درک و فهم خود از عشق و عاشقی سخن گفته است. از طرفی تعدادی از شاعران، نویسندگان، حکیمان و فیلسوفان نیز دریافت و برداشتی متفاوت از عشق به تصویر کشیده اند. از شاعران معاصر، نیما یوشیج، شاملو، اخوان و سپهری به عنوان شخصیت های برتر در عرصه عرفان و ادب فارسی نیز به تعریف و توصیف عشق پرداخته اند که دیدگاه هر کدام متناسب با مقصود مورد نظر خود و بیان تجربیات عرفانی، مفاهیم اخلاقی، سیاسی، موضوعات مختلف حکمی، تعلیمی و در نهایت برای بیان رموز عشق، شور و شوق عاشقانه قابل تامل و بررسی است. پژوهشگر در این مقاله، تلاش خواهد کرد که به نقد و بررسی عشق در شعر این چهار شاعر معاصر بپردازد. این مقاله دارای رهیافتی توصیفی- تحلیلی است که از روش کتابخانه ای و اسنادی برای تحلیل محتوا بهره برده است. مهمترین دستاورد پژوهش حاضر، پی بردن به مفهوم عشق در شعر این شاعران و چگونگی مضمون پردازی با آن است. میتوان گفت عشق به معشوق زمینی، عشق به معشوق آسمانی، عشق به طبیعت و عشق به مردم بازتاب داشته است.

عشق، شعر، معاصر، نیما یوشیج، شاملو، اخوان، سپهری.