سارا برامکی - دکتری زبان و ادبیات فارسی. دانشگاه خوارزمی تهران

این پژوهش تلاش میکند تا با بررسی کاربرد زبان جنسیتگرا در آثار ادبیات مهاجرت فارسی به این پرسش پاسخدهد که استفاده از زبان جنسیت گرا از سوی نویسنده اثر برای نشان دادن محرومیت و جنس دوم بودن شخصیتهای زن در این آثار و حمایت از آنان است یا به عنوان ابزاری در خدمت فرایند درحاشیه باقی گذاشتن آنها و محرومیت بیشترشان مورد استفاده قرارگرفته است روش پژوهش تحلیلی-انتقادی است. برآیند مقاله حاکی از آن است که کاربرد زبان جنسیت گرا در بعضی از آثار به عنوان ابزاری برای بازنمایی جایگاه دیگری بودگی و درحاشیه بودگی زنان به کار رفته است. در تعدادی از آنها اهداف حمایتگرانه کمرنگ تر است؛ به گونه ای که گاهی احساس میشود استفاده از اینگونه زبانی، آگاهانه یا ناآگاهانه سبب بی اهمیت جلوهدادن و نادیده انگاشته شدن زنان و در نهایت بی عدالتی جنسیتی نسبت به آنان میشود.

زبان جنسیت گرا، زنان، ادبیات مهاجرت فارسی، مطالعات پسااستعماری.