مضمون سازی های نجومی دراشعارصائب تبریزی

روشنان فلکی همواره دستمایه تصویرپردازی و مضمون سازی بسیاری از شاعران کهن فارسی بوده است. از این میان صائب تبریزی نقش و سهم بزرگی به خود اختصاص داده است. این پژوهش سعی میکند از طریق بررسی و تحلیل کاربرد و بازنمایی صورتهای فلکی و پدیده های نجومی در دیوان صائب تبریزی به این پرسش پاسخ دهد که نجوم و اجرام آسمانی چه نقش و جایگاهی در تصویرپردازی ها و مضمون سازیهای دیوان او دارد روش پژوهش تحلیلی-توصیفی و به شیوه متن پژوهی ادبی است. پژوهش پس از مطالعه و تحلیل بازنمایی های ادبی پدیده های نجومی به این نتیجه دست مییابد که صائب به پشتوانه معلومات گسترده نجومی خود و ذهن وقاد و طبع روانش و استفاده از ترفندهای زیباسازی کلام، بسیاری از صورتهای فلکی، ثوابت و سیارات آسمانی و اعتقادات عامیانه نجومی را برای خلق تصاویری بدیع و نو به کار گرفته است؛ به گونه ای که میتوان از مجموعه پدیده های آسمانی و اصطلاحات نجومی به کار گرفته شده در دیوان او فرهنگی از اصطلاحات نجومی اشعار او را استخراج کرد.

Keywords:

صائب تبریزی , صورتهای فلکی , مضمون سازی نجومی.