اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر بهبود سازگاری نوجوانان با اختلال سازگاری

هدف : بررسی اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر بهبود سازگاری نوجوانان مبتلا به اختلال سازگاری بود. روش: طرح پژوهش حاضر، نیمه تجربی موردی چند خط پایه پلکانی بود. نمونه این پژوهش شامل 6 نفر نوجوان (میانگینسنی 17 سال) مبتلا به اختلال سازگاری با خلق مضطرب بود که در سازگاری نمره پایینی کسب کردند و به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه سازگاری بل Bell, 1961 بود و بعد از انجام پیش آزمون، نمونه ها تحت 10 جلسه درمان رفتار درمانی دیالکتیکی قرارگرفتند و پسآزمون انجام شد. مرحله پیگیری نیز پس از گذشت یک ماه انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 و شاخص های آمار توصیفی و با روش تعیین درصد بهبودی و تعیین اندازه اثر به روش کوهن تحلیل شدند.یافته ها: در مرحله پس آزمون، بیشترین درصد بهبودی مربوط به سازگاری در خانه 40 % و کمترین مربوط به سازگاری هیجانی 19 % بوده و بیشترین اندازه اثر مربوط به سازگاری اجتماعی 24 / 2 (بزرگ) و کمترین مربوط به سازگاری هیجانی 72 / 0 (متوسط) بود. در مرحله پیگیری، درصد بهبودی بین 31 % مربوط به سازگاری در خانه و 11 % مربوط به سازگاری هیجانی بود و اندازه اثر بین 59 / 1 (بزرگ) مربوط به سازگاری اجتماعی و 44 / 0 (کوچک) مربوط به سازگاری سلامتی بود. نتیجه: نتایج نشان داد که رفتار درمانی دیالکتیک بر بهبود سازگاری مبتلایان به اختلال سازگاری معنادار بوده و از اثربخشی لازم برخوردار است.

Keywords:

رفتار درمانی دیالکتیکی , اختلال سازگاری , سازگاری