نقش میانجی خودتنظیمی در رابطه بین کیفیت تدریس با خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی خودتنظیمی در رابطه بین کیفیت تدریس با خودکارآمدیتحصیلی در دانش آموزان انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی دانش آموزان متوسطه اولدر سال تحصیلی 1398 - 1399 منطقه 7 تهران (7324 نفر) تشکیل داد که بر اساس جدول مورگان تعداد347 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامهخودتنظیمی بوفارد (1995)، پرسشنامه کیفیت تدریس سراج (2002) و پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلیمیجلی و همکاران (2000) بود. که روایی ابزار به تایید اساتید دانشگاهی و پایایی آن به روش آلفایکرونباخ به تایید رسید. نتایج نشان داد که کیفیت تدریس به میزان (t=6/172 و β=0/37) با خودکارآمدی و به میزان (t=5/111 و β=0/31) میزان (t=12/123 و β=0/60) با خودکارآمدی رابطه دارد و نقش میانجی خودتنطیمی در رابطه بین کیفیت تدریس با خودکارآمدی برابر 18 / 0 است. یافته های آزمون رگرسیون نشان داد که ابعاد اجرای تدریس وارزشیابی تدریس پیش بینی معناداری از خودکارآمدری دانشآموزان دارند. باتوجه به یافته های این پژوهشمی توان بیان داشت که هرچه میزان کیفیت تدریس معلمان بالاتر باشد، می توان انتظار داشت کهخودکارآمدی دانش آموزان بیشتر شود و در این بین اگر دانش آموزان از مهارت های خودتنطیمی نیز بهره مندباشند، خودکارآمدی بیشتری را تجربه می کنند.

Keywords:

خودکارآمدی , خودتنظیمی , کیفیت تدریس , دانش آموزان