مجیدرضا مقنی پور - استادیار گروه هنر دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز

مکتب هند و ایرانی در دوران همایون شکل گرفت و در زمان اکبر ، دوران اوج خود را تجربه کرد. هنرمندان ایرانی در آن سرزمین، سرپرست و هدایتگر اهل هنر بوده و از جایگاه اجتماعی والایی بهره مند بودند. بعدها با تغییر حاکمان محلی و نیز نفوذ فرهنگ و هنر مغرب زمین، عناصر ایرانی در هنر هند کم رنگ تر شده و فرنگی سازی و طبیعت پردازی جایگزین آن شد. غالب این تحولات در دوران حکومت جهانگیر حادث شد. مسئله اصلی در این مقاله معرفی ویژگی های سبک شناختی و مضمونی آثار خلق شده در دوران زمامداری جهانگیر در هند می باشد؛ روش تحقیق تاریخی توصیفی و شیوه گردآوری اطلاعات بصورت اسنادی و کتابخانه ای می باشد. از یافته های این پژوهش می توان به کم رنگ شدن عناصر و شیوه های ایرانی، طبیعت گرایی افراطی، واقع گرایی، حضور مضامین بومی هند و نیز مضامین مسیحی به عنوان مهم ترین ویژگی های مکتب جهانگیری اشاره داشت. از تغییرات مهم دیگر در این دوران رواج قطعات مستقل و خودبسنده نقاشی و خوشنویسی (مرقع) است .

مکتب هند و ایرانی، مکتب جهانگیری، سبک شناسی، کتاب آرایی