طراحی مرکز آموزشی کودکان اوتیسم با رویکرد بهبود تعاملات اجتماعی

از سال 1943 که اولین شناخت راجع به اختلال اوتیسم صورت گرفت، تاکنون تحقیقات زیادی در مورد افراد مبتلا به اوتیسم و ویژگی های آنها انجام شده است. اکثر این تحقیقات که توسط روانشناسان مطرح دنیا صورت گرفته است، اوتیسم را از منظر آسیب شناسی و علائم بررسی کرده و به ویژگی های این اختلال پرداخته اند. اخیرا0 تحقیقاتی میان رشته ای بین معماری و روانشناسی برای این کودکان در دنیا صورت گرفته است که نشان می دهد محیطهای مناسب برای این کودکان، می تواند تاثیر بسیار زیادی بر روند سلامتی آنها داشته باشد. از طرفی آمارها نشان می دهد که اختلالات طیف اوتیسم فراگیر شده و این شیوع در ایران هم رو به افزایش بوده است. اما در ایران مراکزی که به صورت خاص برای این کودکان طراحی شده باشد بسیار محدود است و نمونه های موجود بدون در نظر گرفتن روحیات این کودکان ساخته شده اند. با توجه به نقش معماری در طراحی فضای مناسب برای این کودکان، انجام تحقیقی که بتواند نیازمندی های خاص این کودکان از دیدگاه معماری را مشخص نماید، ضروری به نظر می رسد .هدف از این مقاله طراحی مرکز آموزشی برای کودکان اوتیسمی زیر پنج سال می باشد که اکثر فضاهای در نظر گرفته شده در برنامه فیزیکی به گونه ای طراحی شده که انعطاف پذیر بوده و قابلیت تبدیل به رده سنی 14-5 سال را دارد. با درنظر گرفتن معیارهای کیفی در طراحی این مرکز، سعی در ایجاد حس امنیت و تعلق خاطر شده است و می تواند مکانی برای رشد و تکامل جنبه آموزشی و بهبود روابط اجتماعی این کودکان باشد.

Keywords:

کودکان اوتیسم , معماری , فضای آموزشی , معیارهای کیفی طراحی , بهبود روابط اجتماعی