محمد شبانی - دانشجوی دکتری معماری – دانشگاه آزاد اسلامی بیرجند

شهرهای معاصر در چنبره خواست تکنولوژی،روز به روز از هویت های اصیل و نیک نیاکانی فاصله می گیرند. در این مجموعه های در هم تنیده، انسان ها – همچون موجوداتی رها شده در مصرف- تنها برای برآورده سازی خواست های جسمانی به تلاش دل داده اند. شهرهای ما اگرچه در بدو امر بسیار پرتحرک به نظر می رسند اما چندان پویا نیستند. این درحالی است که هنرمندان و معماران در طول تاریخ همواره از مسیرهای مختلفی به پویایی فضاهای شهری یاری رسانیده و سبب گشایش افق های نوین به جانب توسعه شده اند.معماری و تئاتراز عناصر و اجزای جداناشدنی شهرها به حساب می آیندبسیاری از حرف و مشاغل و فنون در شهرهای ما وامدار معماری اند. تئاتر در مسیرتکوینی و تدوینی خود پیوسته مرهون معماری و معماران بوده است. نه تنها معماران با ساختن بناهای متناسب با فعل نمایش به فزونی و ارتقاء مطالبات هنری مردم دامن زده اند بلکه در فضاهای داخلی هم با طراحی های متناسب و مفید، تحقق هنرمندانه و تاثیرگذار آثار نمایشی را هم سبب شده اند. لذا این مقاله که به روش مطالعات توصیفی تحلیلی به رشته نگارش درآمده می کوشد تا ماهیت مشترک معماری و تئاتررا تبیین و نشان دهد که معماری تا چه حد به توسعه و تعمیق نمایش در بستر حیات فرهنگی شهرها یاری رسانده است.

معماری. نمایش. فرهنگ. فضای بینابین. فضای رویداد