زنانه نویسی داستان نویسان معاصر ایران

؛ سبک به مثابه ی گونه ی کاربردی زبان که عمدتا در منابع زبان شناسی مطرح است، یکی از رویکردهایی است که نسبت به معنای سبک ارائه شده و علیرغم انتقادهایی که به آن وارد می شود، هنوز یکی از رویکردهای اصلی معنای سبک به شمار می آید. سبک زنانه در بخشی از معنای خود در واقع همانگونهی کاربردی سخن زنانه است (عطری، 1392: ص 3). بحث بر سر وجود سبکی به نام سبک زنانه موضوعی است که درنتیجه یافته های پژوهشگران زبانشناسی اجتماعی مبنی بر تفاوت های زبانی زن و مرد به وجود آمده است (یونسی و دیگران، 1396 : ص 94).زنانه نویسی به مفهوم گفتمانی است که از سر توجه به ذهنیت، جنسیت و زبان نوشته می شود (گرین و لبیهان 1383: ص 367). به سخن دیگر، زنانه نویسی یعنی نوشتن از مسائل، مشکلات و حالات و روحیات خاص زنان به منظور شناساندن شعور و حساسیت های جنس زن (فتوحی رودمعجنی، 1398: ص 402). به طور کلی می توان گفت هر ادبیاتی که از دیدگاه زن نسبت به خودش، یا دیدگاه زن نسبت به مرد و ارتباطش با مرد، یا به تجربه های روزمره زنان و تن او و مطالب مربوط به آن بپردازد، ادبیات زنانه است (محمودخلیل، 2003 : ص 135).