ژاله آدابی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری ،(دانشگاه آزاد اسلامی تهران شمال)

هیچ چیزغم انگیزتراز نابودی محیط زیست که به دنبال آن تباهی کیفیت زندگی بشر را به همراه دارد و به زودی و آسانی قابل ترمیم نمی باشد، نیست. در این میان پیشرفت های صنعتی و تکنولوژی اگر چه به تنهایی مسبب این فاجعه نباشند ولی قطعا ازعناصر اصلی بروز آن هستند. امروزه طراحی اکولوژیک و توسعه پایدار از بحث برانگیزترین موضوعات در جهان می باشند که به دلیل مصرف بیش از حد انرژی های تجدید ناپذیر و آسیب رساندن به محیط زیست طبیعی مطرح شده اند. به طور کلی این سبک از طراحی روشی نوین بر پایه ی تفکری عمیق بر اساس ویژگی ها، شرایط محیطی و مکانی باتوجه به ظرفیت های طبیعی و بومی منطقه با هدف کاهش صدمات وارد بر محیط زیست می باشد که منجر به حداقل استفاده از منابع انرژی تجدید ناپذیر ضمن توجه به نیازهای زیبایی شناختی و فراهم نمودن شرایط آسایشی، سعی در بهبود و ارتقا کیفیت زندگی بشر بر پایه سازگاری با محیط زیست و همچنین در پی دوستی مجدد میان انسان و طبیعت می باشد. به بیان دیگر معماری اکولوژیک ، پاسخی به نگرانی های معاصر در رابطه با روند فزاینده ی شهرنشینی و افت کیفیت محیط زیستی است . این طراحی نیازهای کنونی و شرایط آسایشی بشر را به نحوی تامین می کند که نسل های آینده نیز بتوانند از منابع انرژی استفاده نمایند. آشنایی با قواعد طراحی اکولوژیک به منظور ساخت و ساز براساس این رویکرد، برای معماران و طراحان امری ضروریاست. در این پژوهش از روش تحلیلی توصیفی و مطالعات کتابخانه ای استفاده گردیده و هدف از این تحقیق شناخت ویژگی های شاخص اقلیمی حاکم بر منطقه و تاثیرات آن بر معماری بومی منطقه می باشد. نتایج به دست آمده از این پژوهش به درک اهمیت نقش معماری بومی در ایجاد رویکرد پایداری در معماری منجر می شود

اقلیم،توسعه پایدار، طراحی اکولوژیک، ساختمان سبز، نگهداشت انرژی ،سرد و کوهستانی