مرتضی عباسپور - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحدکرمان
داریوش کاظمی - استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحدکرمان(نویسنده مسئول)
مریم شایگان - استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحدکرمان

آرزوی دستیابی به یک زندگی آرمانی، پیوسته انسانهای خردمند را به جستجوی زندگی بهتر وامی­داشته­است، در این راستا برخی، مثل افلاطون به صورت مدون و مستقیم و برخی نیز مثل شاعران، به صورت غیرمستقیم، جامعه آرمانی مورد نظر خود را به تصویر کشیده­اند؛ برخلاف تصور ظاهری، اشعار مدحی هم به نوعی بیان­کننده آرمانشهر ذهنی شاعران است که با توصیف ممدوح به صفاتی که در واقع متصف به آن نیست، حاکم آرمانی ذهنی خود را آن گونه که آرزو دارند به تصویر می­کشند، در مدایح فرخی، عنصری و منوچهری نیز جلوه­های شخصیت حاکم آرمانی مشاهده می­شود؛ این پژوهش برآن است تا مشخص کند نقش و کارکرد دو خصلت عدالت و هیبت در ترسیم شخصیت حاکم آرمانی چیست روش تحقیق در پژوهش حاضر، تحلیلی توصیفی و ابزار مورد استفاده، دیوان اشعار شاعران مورد نظراست که نشان می­دهد عدالت برخاسته از دانش حاکم است و باعث ایجاد امنیت، آرامش و آبادانی ملک می­گردد؛ هیبت نیز در کنار عدالت باعث جلوگیری از ناامنی داخلی و مانع تجاوز بیگانگان می­گردد؛ عدالت، یکی از ابزار هیبت ساز حاکم است و هیبت شاه نیز بر توان عدالت­گستری او می­افزاید.

عدالت, هیبت, مدایح, حاکم آرمانی