سیدجواد عمادی چاشمی - گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

پدیده ی اعتیاد و مصرف مواد به عنوان یکی از مهمترین آسیب های اجتماعی خاص در میان نسل جوان، توجه بسیاری از متخصصان و مسئولین سیاسی، فرهنگی، تربیتی و آموزشی بسیاری از کشورها را به خود معطوف ساخته است. از آنجا که این مشکل اثرات بازدارنده بر روی رشد و شکوفایی جامعه دارد و مشکلات ناشی از مصرف مواد به عنوان یک دغدغه بین المللی تلقی می شود و یکی از مشکلات رفتاری تهدید کننده کشورها به شمار می رود. تاکنون جهت بهبود علایم ناشی از سوء مصرف مواد از روش های گوناگونی استفاده شده است. ورزش درمانی تدریجی یکی از روش های درمانی است که در ابتدا جهت درمان سندرم خستگی مزمن به کار برده شد و ما در مقاله حاضر با بررسی پیشینه پژوهشی مرتبط، به کارآیی آن در درمان اعتیاد به مواد پرداختیم. در پژوهش حاضر یک مرور سیستماتیک بر روی مقالات چاپ شده داخلی و خارجی در دسترس و مرتبط با موضوع از سال 1980 تا 2017 انجام شد. در ابتدا 143 مقاله داخلی و خارجی مرتبط، استخراج شدند و سپس 60 مورد که تکراری و یا بدون روش پژوهشی مناسب به نظر می رسیدند حذف شده و در نهایت 83 مورد غربال شده و مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به بررسی ادبیات پژوهشی مرتبط این طور جمع بندی می شود که ورزش درمانی علاوه بر بهبود علایم سندرم خستگی مزمن، باعث کاهش علایم ناشی از مصرف مواد و الکل نیز شده و همچنین در درمان اختلالات جانبی و یا همبود وابستگی به مواد، مانند اضطراب، افسردگی، وحشت زدگی، مشکلات خواب، استرس و علایم شناختی و منجر به افزایش حس خودکارا دی در آنها می شود و این طور جمع بندی می شود که ورزش درمانی تدریجی در بهبود علایم ناشی از سوء مصرف مواد موثر است.

ورزش درمانی تدریجی، ورزش، اعتیاد، وابستگی به مواد