شورش لطفی - دانشجوی دکتری مددکاری اجتماعی، دانشگاه علامه طباطبائی
زهرا مروتی - کارشناس ارشد مددکاری اجتماعی، دانشگاه علامه طباطبایی
نادر مروتی - دکتری رفاه اجتماعی، دانشگاه علامه طباطبائی

در چشم پزشکی شاخص هایی مانند حدت بینایی و ارزیابی میدان بینایی برای ارزیابی نتیجه درمان به کار برده می شوند. این شاخص ها اگرچه موفقیت در درمان را نشان می دهند اما از آنجایی که منعکس کننده احساس و درک بیماران از بیماری خود نیستند دارای نقص هستند. لذا کیفیت زندگی مرتبط با بینایی در واقع درک بیماران از بینایی و مشکلات روزمره آنها را نشان میدهد. بدین منظور این تحقیق به بررسی مشکلات و کیفیت زندگی بیماران بر اساس قضاوت ایشان پرداخت. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی از نوع همگروهی آینده نگر میباشد. گروه بیماران مورد بررسی در طول 6 ماه پیگیری شد وجمع آوری اطلاعات از آنها در سه مقطع، قبل از انجام عمل جراحی، سه ماه بعد از عمل و شش ماه پس از عمل جراحی صورت گرفت.جمعیت مورد مطالعه کلیه بیماران استرابیسم مراجعه کننده به بیمارستان فارابی در یک مقطع دو ماهه است. روش نمونه گیری بصورت روش احتمالی، از نوع تصادفی ساده بوده است. ابتدا کیفیت زندگی نمونه انتخاب شده از میان بیماران استرابیسم مراجعه کننده به بیمارستان فارابی، قبل از انجام عمل جراحی بررسی شد. سپس بعد از انجام عمل جراحی طی دو دوره سه ماهه و شش ماهه بعد از عمل به بررسی وضعیت کیفیت زندگی این بیماران پرداخته شد که آیا عمل جراحی چشم در طول زمان، تاثیر معناداری بر روی کیفیت زندگی بیماران داشته است و اگر تغییری در کیفیت زندگی این بیماران حاصل شده این تغییر به چه میزان بوده است یافته های تبینی وتحلیلی نشان دهنده وجود تفاوت معناداری در نمره متغیر کیفیت زندگی و ابعاد آن در قبل و بعد از عمل جراحی در میان بیماران استرابیسم دارد. نتایج بیان کننده این امر است که کیفیت زندگی بیماران استرابیسم بعد از سه ماه از انجام عمل جراحی نسبت به قبل از عمل رشد چشمگیری داشته است.

استرابیسم، کیفیت زندگی، سلامت و بینایی، دشواری در انجام فعالیت، مشکلات بینایی