رویکرد جرم شناسی فرهنگی به تغییر الگوی مصرف مواد مخدر در میان جوانان

بر اساس مطالعات و گزارش های رسمی، سن مصرف مواد مخدر با وجود صرف هزینه های فراوان برای کنترل آن، کاهش یافته است. این مقاله به دنبال آن است که از چشم انداز جرم شناسی فرهنگی این مسئله را بررسی کند. یکی از پیشنهادهای اصلی جرم شناسی فرهنگی برای اثربخشی برنامه های کنترل جرم، نفوذ به فرهنگ منحرفانه از رهگذر دستیابی به فهم جرم شناسانه است. جدی گرفتن این پیشنهاد، صورت بندی مسئله جوانان و مصرف مواد مخدر را به کلی تغییر می دهد. بر اساس این صورت بندی جدید، گروهی از جوانان مصرف مواد مخدر را به عنوان امری عادی (بهنجار) می پذیرند. در پرتو فهم فرایند عادی شدن مصرف است که مسائلی چون کاهش سن و تغییر الگوی مصرف اساسا معنا می یابند و می توان برنامه های پیشگیرانه سنجیده در این زمینه اجرا کرد. این مقاله بر خلاف گفتمان پوزیتیویستی حاکم بر بسیاری از سیاست ها و برنامه های کنترل سوء مصرف مواد مخدر که بر فرا روایت هایی چون انتخاب عقلانی و نظریه فرصت مبتنی هستند، بر متغیر کیفی عادی شدن مصرف مواد مخدر تمرکز کرده، اولا تاثیر این متغیر را در برساختن فرهنگ مصرف مواد مخدر نشان می دهد و ثانیا این گزاره را تقویت می کند که غفلت از متغیر عادی شدن، اثربخشی برنامه های کنترل مصرف را با چالش های جدی روبه رو می کند.

Keywords:

مصرف مواد مخدر , جوانان , جرم شناسی فرهنگی , عادی شدن مصرف مواد مخدر , برنامه های کنترل مصرف