بررسی نقش معلمان در فرآیند آموزش توسعه پایدار در کشور

آموزش دارای مفهوم و کاربردی گسترده ، پیچیده، و در نتیجه مبهم است. در تعریف این مفهوم، نه تنها میان مردم عادی، بلکه میان صاحبنظران تعلیم و تربیت هم اختلاف نظر وجود دارد. مفاهیمی مانند سوادآموزی، کارآموزی، بارآوردن، پروردن، تادیب، اجتماعی کردن، و غیره نیز جزئی از آموزش و پرورش محسوب میشوند یا با آن همپوشی دارند. آموزش از طریق ارتقاء مهارت ها ،توانایی ها و شایستگی ها ی فردی منجر به انباشت سرمایه ی انسانی در فرد و جامعه می شود و دامنه ی آزادی فرد را بوسیله افزایش توانمندی های او توسعه می دهد . به بیان دیگر آموزش، انسانها را آرمان خواه، هدف گرا، مختار و سازنده میسازد. در این میان وقتی از توسعه پایدارصحبت می شود منظور توسعه ای است که به بقای بشر و رفاه کامل و همه جانبه آن می نگرد. توسعه پایدار با تمام زنجیره ها ،فرآیندهای پویا ،منابع انسانی ،منابع طبیعی ، و نظام سخت افزاری جامعه در یک شکل تعاملی است و در صدد ایجاد تعامل بین حال و آینده ،انسان و طبیعت و عدالت و رفاه بین و درون نسل هاست. توسعه پایدار فرآیندی است که آینده ی مطلوب را برای جوامع بشری متصور می شود.آموزش، اثر بخش ترین سازو کار جامعه برای مقابله با بزرگ ترین چالش این قرن یعنی توسعه پایدار است . توسعه پایدار به انسانها ی کل نگر ،دارای تفکر سیستمی دارای بینش میان و فرا رشته ای آگاه و خلاق و مشارکت جو نیاز دارد. داشتن جامعه ای توسعه یافته ودارای قدرت اقتصادی، صنعتی وعلمی بالا مستلزم تربیت و ساختن انسانی قدرتمند ، خلاق، فکور ومتفکر، پویا و دارای مهارت و توانایی فنی و علمی است . اگر قرار است چنین اتفاق بزرگی در کشور رخ دهد یقینا باید آموزش وپرورش و نقش شاخص ترین و ممتازترین مولفه ی آن یعنی معلم بعنوان محور دانایی و دانش در مرکز این تحول و نگرش قرار گیرد.در این مقاله ضمن معرفی جامع آموزش توسعه پایدار به بررسی نقش کلیدی معلم در این فرآیند با هدف پرورش انسانهایی با شاخصه های علمی گرا ،مهارت گرا ،تغییر پذیر سیستمی،پژوهشگر و غیره در جامعه پرداخته می شود.

Keywords:

توسعه پایدار , آموزش , معلم , آموزش و پرورش