محمدرضا افروغ - دانشکده حقوق و الهیات، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاداسلامی، نجف آباد ،ایران

در مطالعه و تحقیق هر آئین و مسلکی یکی از مهمترین و اساسی ترین اموری که باید به آن پرداخت، انسان شناسی آن دین می باشد. نوع نگاه و ایدوئولوژی خاصی که یک دین یا مکتب به سرشت و طینت انسان می دهد در شکل ساختار آن دین و شناخت کلی آن موثر است. شاید بتوان گفت بدون شناخت و آشنایی با انسان شناسی یک دین، شناخت آن دین و مذهب دقبق و کامل نیست. ما در این نوشتار در تلاشیم که دیدگاه دو دین اسلام و هندوئیسم را درباره سرشت انسان با تکیه بر متون مقدس آنها یعنی قرآن کریم اوپانیشادهای کهن بررسی کنیم. قرآن کریم سرشت انسان را پاک و بی آلایش می داند که مایل به حق و دشمن باطل است و اوپانیشادهای کهن هم سرشت انسان را از طینت و جوهره پرجاپتی می داند و تصریح میکند که خداو انسان رابطه مستقیمی دارند، و خدا انسان را از سزشت خودش آفریده است.

قرآن، اوپانیشادها، انسان، سرشت انسان،آتمن