بررسی تاب آوری کارکنان اقماری کار و غیراقماری کار و تاثیر آن بر کفایت اجتماعی و خودکارآمدی عمومی در منطقه عملیاتی ناروکنگان

هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی تابآوری در بین کارکنان اقماریکار و غیراقماری کار منطقه عملیاتی ناروکنگان و تاثیر آنبر کفایت اجتماعی و خودکارآمدی عمومی است. روش پژوهش به لحاظ هدف، کاربردی و از حیث گردآوری اطلاعات،توصیفی پیمایشی و جامعه آماری پژوهش، 1420 نفر و نمونه آماری، 368 نفر از کارکنان شاغل در منطقه عملیاتیناروکنگان در سال 1398 بود. ابزار اصلی گردآوری داده ها، پرسشنامه های استاندارد تاب آوری کانر دیویدسون (2003)،خودکارآمدی عمومی شرر و مادوکس (1982) و کفایت اجتماعی پرندین/ فلنر (1990) و ابزار اصلی تحلیل داده ها، نرم افزارآماری SmartPLS2 و روش حداقل مربعات جزیی بود. یافته های پژوهش حاکی از آن بود که میزان تاب آوری در بینکارکنان اقماری کار و غیراقماری کار، در وضعیت مناسبی می باشد و تاب آوری کارکنان بر خودکارآمدی عمومی و کفایتاجتماعی تاثیر دارد. همچنین تاب آوری کارکنان اقماری کار و غیراقماری کار، بر خودکارآمدی عمومی و کفایت اجتماعی تاثیردارد. در نهایت، خودکارآمدی عمومی بر کفایت اجتماعی کارکنان تاثیر دارد.

Keywords:

تاب آوری , خودکارآمدی عمومی , کفایت اجتماعی , اقماری کاری , منطقه عملیاتی ناروکنگان