اسرافیل سبحانی - کارشناس روانشناس عمومی و دکترای فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه آزاد اسلامی، واحدعلوم و تحقیقات تهران

مفهوم اختلال روانی بیماری روانی یا کژکاری روانی، سندرومی است که خصوصیات اصلی آن عبارت است از: اختلال در شناخت، کنترل هیجانو یا رفتار به گونه ای که از دید بالینی معنادار باشد و نابسامانی یا نقص کارکردی در فرآیندهای جسمانی و روانی یا رشدی را نمایان کند. اختلالروانی باعث مختل شدن زندگی انسان در زمینه های شخصی خانوادگی و اجتماعی میشود، باید توجه داشت که این سندرم نباید صرفا یک پاسخقابل انتظار و تایید شده فرهنگی در مقابل رویدادی خاص مثلا مرگ یک شخص مورد علاقه باشد، علت اصلی هر چه باشد فعلا باید آن را تظاهریک اختلال کارکردی زیست شناختی رفتاری یا روانشناسی در فرد، تلقی نمود. از آنجا که اختلال روانی غالبا غیر عادی، عجیب یا آزار دهندهاست، نگاه ها را به خود جلب می کند و ممکن است واکنش های متفاوتی در مقابل بروز آن دیده شود. این واکنش می تواند به صورت خشم، تنفر واکراه، ترس و سردرگمی باشد. تمایل به درمان خواه وجود داشته یا نداشته باشد بعد آزاردهندگی این اختلالات برای خود فرد و یا اطرفیان اووجود دارد. با توجه به اهمیت تاثیر اختلالات در بعد فردی و اجتماعی، نگارنده برآن است به توصیف و تبیین برخی از اختلالات پرتکرار در جامعه بپردازد.

اختلالات روانی، دیدگاه روانکاوی، دیدگاه یادگیری، دیدگاه شناختی، دیدگاه زیست شناختی