تاثیر آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر شادکامی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهر مهربان

هدف این مطالعه بررسی اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر شادکامی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر دبیرستانی شهر مهربان بود. روش تحقیق حاضر، نیمه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش را تمامی دانش آموزان دختر دبیرستانی شهر مهربان تشکیل می دهند. نمونه پژوهش 60 دانش آموزی بودند که در پرسشنامه ها نمرات پایینی را کسب کرده بودند. نمونه ها به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه های شادکامی آکسفورد (آرجیل و لو، 1989) و سازگاری (بل، 1961) بود. بعد از اتمام جلسات آموزشی گروه آزمایش، از افراد هردو گروه مجددا پس آزمون گرفته شد. داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل نشان داد میانگین پس آزمون شادکامی و سازگاری اجتماعی دو گروه بعد از کنترل اثر متغیر همپراش تفاوت معنی داری دارد (001/0P<)؛ بنابراین می توان نتیجه گیری کرد آموزش مهارت های مثبت اندیشی سبب افزایش میزان شادکامی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان می شود. همچنین نتایج یک دوره پیگیری سه ماهه نشان داد اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر روی سازگاری اجتماعی همچنان برقرار است درحالی که اثر آن بر شادکامی از پایایی کافی برخوردار نیست.

Keywords:

سازگاری اجتماعی , شادکامی , مثبت اندیشی