تحولات اخیر در صنعت بیمه، از جمله افزایش تعداد شرکت های بیمه و نمایندگان فروش آن ها، نیازمند به کارگیری تصمیمات مدیریتی و استراتژی های مناسبی است تا بتواند زمینه ساز توسعه صنعت بیمه گردد. به دلیل سهم قابل توجه نمایندگان فروش شرکت های بیمه در حق بیمه تولیدی و افزایش ملموس تعداد آن ها در سال های گذشته، توجه به شرایط و الزامات ورود و فعالیت این دسته از شبکه فروش ضروری به نظر می رسد. 
در این راستا، طرح حاضر با هدف بررسی چارچوب مقرراتی فعالیت نمایندگان فروش صنعت بیمه کشور ایران و کشورهای منتخب در صدد ارایه پیشنهاد و راهکار جهت بهبود نحوه فعالیت نمایندگان بیمه می باشد. لازم به ذکر است که در مطالعه و پیشنهادات این طرح پژوهشی، علاوه بر مطالب مستخرج از طریق جستجو و ترجمه مطالب منتشر شده در اینترنت، از نتایج طرح های پژوهشی "تدوین ضوابط علمی، تجربی و قابلیت های مهارتی نمایندگان بیمه و استانداردهای آموزشی مربوطه" و "مطالعه تطبیقی نحوه فعالیت نمایندگان فروش بیمه عمر در کشورهای منتخب و ارایه راهکارهای پیشنهادی برای اصلاح آیین نامه 54" نیز استفاده شده است. 
این طرح مشتمل بر چهار فصل است که در فصل اول چارچوب کلی تحقیق بیان شده است. در فصل دوم طرح به بررسی شرایط و اقتضایات نمایندگان بیمه در کشور ایران پرداخته شده است. در فصل سوم، مطالعه تطبیقی کشورهای منتخب شامل هند، مالزی، ترکیه و کانادا و در فصل چهارم، نتایج این بررسی ها و پیشنهادات طرح بیان گردیده است. 
اصلی ترین محورهای مورد بررسی در ایران و کشورهای منتخب عبارتند از: 
- انواع نمایندگان بیمه؛ 
- جایگاه نهاد ناظر و سایر نهادهای مرتبط با فعالیت نمایندگان؛ 
- شرایط لازم جهت دریافت پروانه نمایندگی شرکت های بیمه؛ 
- وظایف و اختیارات نمایندگان؛ 
- بررسی وضعیت آموزشی نمایندگان؛ 
- کارمزد نمایندگان و الزامات آن؛ 
- نظارت بر فعالیت نمایندگان. 
جمع بندی و پیشنهادات 
نتایج حاصل از بررسی و مطالعه قوانین حاکم بر صنعت بیمه کشورهای منتخب با در نظرگرفتن تشابهات و تناقضات و نیز احصا تفاوت های موجود، در بخش چهارم تحقیق منعکس شده است؛ به گونه ای که در ابتدا موضوعاتی که در قوانین و مقررات چهار کشور مورد مطالعه، مطرح اما مورد توجه مقررات ایران نبوده است ذکر و سپس به ترتیب تفاوت های موجود در قوانین و مقررات حاکم بر صنعت بیمه ایران با حداقل سه کشور، دو کشور و سپس تنها یک کشور ذکر شده است. در تبیین و برشمردن این تفاوت ها، رویکرد ایجابی از کاربرد بیشتری برخوردار بوده است. به طوری که موضوعات متنوعی از جمله شرایط لازم و اولیه برای دریافت پروانه نمایندگی، انواع نمایندگی، نحوه ثبت نام متقاضیان، میزان ساعات و سرفصل های دوره های آموزشی، وظایف و اختیارات شرکت بیمه و نماینده در برابر یکدیگر و نیز در برابر بیمه گذاران و سایر ذینفع ها، نحوه نظارت بر حسن اجرای وظایف نمایندگی مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت و پس از تطبیق موضوعات مورد اشاره با شرایط حاکم بر نمایندگی بیمه در کشور ایران، پیشنهاداتی مبنی بر اصلاح و بازبینی آیین نامه های ناظر بر آن شرایط و اقتضایات ارایه گردید. 
این پیشنهادات در قالب راهکارهای اجرایی و اصلاح چارچوب فعالیت و مقررات مربوطه ارایه شده است. مهمترین پیشنهاد این تحقیق ادغام سه آیین نامه شماره 48، 54 و 75 است؛ اما با توجه به تفاوت های موجود در قوانین و مقررات حاکم بر صنعت بیمه ایران با کشورهای مورد مطالعه، پیشنهاد اعمال مفاد دیگری در مقررات ایران و اصلاح برخی دیگر از مفاد نیز مطرح بوده است که مجموعا در آیین نامه ای پیشنهادی مشتمل بر 29 ماده و 33 تبصره، درج شده است. این آیین نامه حاوی چهار فصل می باشد که در فصل اول به "تعریف و شرایط اعطای پروانه نمایندگی بیمه" پرداخته شده است. در فصول دوم و سوم به ترتیب موضوعاتی از قبیل "حقوق و تکالیف شرکت بیمه و نماینده" و "رسیدگی به اختلافات نماینده و شرکت بیمه و رسیدگی به تخلفات نماینده" ارایه شده است. در نهایت فصل چهارم در برگیرنده ی موضوع "نظارت" می باشد. در نهایت پیشنهاد اصلاح دستورالعمل دوره های آموزشی متقاضیان نمایندگی بیمه و اساسنامه انجمن صنفی نمایندگان بیمه نیز ارایه شده است.