علی فرهادی
احمدرضا رئیس زاده

پایه های پیوندی سبزی های میوه ای طی سالیان اخیر گسترش فراوانی یافته اند. با توجه به وجود ژرم-پلاسم های بومی کدو، شناسایی و انتخاب توده های متحمل به تنش شوری و معرفی برای تولید پایه های هیبرید ضروری است. این تحقیق به مدت دو سال 1394-1393 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دستگرد اجرا شد. تعداد نه توده محلی کدو به همراه شش بذر هیبرید وارداتی در مرحله گیاهچه ای نسبت به تنش شوری با نمک NaCl و شوری آب چاه کشاورزی مقایسه شدند. پس از ارزیابی پایه ها نسبت به شوری در آزمایش اول، تعداد هشت پایه برای انجام پیوند با خیار گلخانه ای رقم اسپادانا و اعمال تنش شوری در شش سطح برای بوته های پیوندی انتخاب شدند. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. نتایج نشان دادکاهش رشد و عملکرد بوته از شوری چهار دسی زیمنس بر متر بطور ملموس مشاهده شد به نحوی که در مقایسه با شرایط بدون شوری(شاهد) موجب کاهش رشد رویشی(22%) و کاهش عملکرد محصول (32%) شد. افزایش شوری از منبع کلرید سدیم در حد شش دسی زیمنس بر متر موجب وقفه شدید رشدی در بوته ها شد. استفاده از آب شور چاه کشاورزی با هدایت الکتریکی 6/6 دسی زیمنس بر متر در مقایسه با آب شور شش دسی زیمنس بر متر از منبع کلرید سدیم تاثیر منفی کمتری بر رشد بوته ها داشته است. بوته های پیوندی خیار گلخانه ای رقم اسپادانا بر پایه های هیبرید فرو، شینتوزا و کدوی تنبل به ترتیب9304، 8572 و 8256 گرم در مترمربع بیشترین میزان محصول را در بین پایه ها تولید نموده اند.جمعیت های کدوهای بومی در تحمل به شوری قابل رقابت با هیبریدهای وارداتی بودند.لذا می توان پایه های کدو تنبل بومی شهرضا و هیبریدهای وارداتی فرو، شینتوزا و 19-64(کبالت) را به عنوان برترین ها نسبت به تحمل به شوری معرفی نمود.واژه های کلیدی: پایه، پیوند، پیوندک، خیار، شوری، کدو