احمدرضا رنجبری
محسن راستی
شهاب الدین مشرف
بابک بحرینی نژاد
اکبر اسدیان
مجید صادقیان
محمدرضا رزمی

این مطالعه به منظور تعیین ارزش غذایی سیلاژ کنگر فرنگی و تعیین بهترین زمان برداشت سیلاژ آن صورت گرفت، بدین منظور گیاه کنگر فرنگی در تیر ماه پس از برداشت از مزرعه جهت کاهش رطوبت، هوا خشک شد و سپس خرد و به ظروف پلاستیکی 6 لیتری انتقال داده شد. با توجه به ارزیابی مدت زمان نگهداری در سیلو، 6 تیمار در نظر گرفته شد که شامل زمان های صفر، 6، 24، 50، 80 و 120 روز پس از سیلو کردن گیاه کنگر فرنگی بود که برای هر تیمار سه تکرار در نظر گرفته شد. طرح آماری به صورت کاملا تصادفی و تجزیه آماری با رویه GLM در نرم افزار SAS صورت گرفت. در هر زمان آزمایش، نمونه ها از داخل سیلوی آزمایشی برداشته شده و در دمای 20- درجه سانتیگراد تا زمان تجزیه نگهداری شدند. نمونه ها از نظر ماده خشک، ماده آلی، پروتیین خام، چربی خام، خاکستر، pH، اسیدهای حاصل از تخمیر شامل اسید استیک، بوتیریک، اسید لاکتیک و اسید پروپیونیک، نیتروژن آمونیاکی، کربوهیدرات های قابل حل، دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی سلولز در آزمایشگاه مورد سنجش قرار گرفت. همچنین ماده خشک و ماده آلی قابل هضم نمونه ها نیز تعیین گردید. بر اساس نتایج بدست آمده بهترین زمان برداشت سیلاژ 80 روز پس از سیلو سازی بود. در این زمان میزان اسید لاکتیک به بیشترین میزان خود (34/4 درصد) رسید.گیاه کنگر فرنگی مورد بررسی با دارا بودن بیش از 12 درصد پروتیین، 31 درصد کربوهیدارت غیر فیبری، 30 تا 36% دیواره سلولی، 26% دیواره سلولی بدون همی سلولز، 60 تا 70% قابلیت هضم ماده آلی و خصوصیات تخمیری خوب (34/4 درصد اسید لاکتیک در فرایند سیلوسازی) ارزش غذایی نسبتا خوبی برای نشخوارکنندگان دارد، این گیاه به دلیل داشتن رطوبت بالا بهتر است پس از درو 20 تا 24 ساعت هوا خشک و پژمرده شود و همچنین به دلیل داشتن مواد بافری نظیر پروتیین بهتر است قبل از عمل سیلو کردن با مواد قندی سریع الهضم و تسریع کننده تخمیر نظیر ملاس چغندرقند و لاکتو باسیلوس پلانتروم آغشته شود.کلید واژه ها: کنگر فرنگی، سیلاژ، ارزش غذایی، اسیدهای چرب فرار، نیتروژن آمونیاکی