ابراهیم فرخی
اسدالله زارعی سیاه بیدی
عباس رضایی زاد

به منظور تهیه هیبریدهای جدید و ارزیابی ترکیب پذیری عمومی و خصوصی برخی از اینبرد لاین ها و رستوررهای آفتابگردان تعداد‮‭30‬ اینبرد لاین و 2 لاین نرعقیم به عنوان تستر مورد ارزیابی قرار گرفتند. در نهایت از تلاقی ‮‭30‬ اینبرد لاین و 2 تستر جمعا تعداد ‮‭60‬ هیبرید F1 در سال ‮‭1387‬بدست آمد. در سال ‮‭1388‬ هیبریدهای آذرگل، ‮‭90‬‭-SHF‬‮‭85-81‬، ‭SHF‬‮‭81‬ و ‮‭14‬*1‭/Cms‬‮‭1052‬ به عنوان شاهد در قالب طرح لاتیس ساده با 2 تکرار مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تیمارهای مورد بررسی برای کلیه صفات به استثنای پایان گلدهی دارای اختلاف معنی دار بودند. از نظر عملکرد دانه هیبریدهای ‮‭196‬‭-B‬‮‭1.353-86‬‭AF‬‮‭196-81‬، B‮‭1.284-86‬‭AF‬‮‭81‬ و ‮‭196‬‭-B‬‮‭1.345-86‬‭AF‬‮‭81‬ به ترتیب با ،‮‭5331 5583‬ و ‮‭5235‬ کیلوگرم در هکتار دارای بیشترین عملکرد دانه بودند. تجزیه واریانس ترکیب پذیری به روش طرح تلاقی‭II ‬کامستاک و رابینسون نشان داد که ترکیب پذیری عمومی اینبرد لاین ها و تسترها برای عملکرد دانه در سطح یک درصد معنی دار بود. اینبرد لاینهای ‮‭284‬‭-B‬‮‭353-86‬، B‮‭86‬ و ‮‭345‬‭-B‬‮‭86‬ از نظر عملکرد دانه دارای بیشترین ترکیب پذیری عمومی بودند. واژه های کلیدی: آفتابگردان ترکیب پذیری عمومی ترکیب پذیری خصوصی