بررسی الگوی مدیریت واحد مجموعه های شهری در کشورهای جهان سوم و مقایسه آن با ایران به همراه آسیب شناسی آن

نزدیک به سه دهه از شکل گیری پدیده مجموعه شهرها در ایران می گذرد.نزدیک به یک سوم از جمعیت چند ده میلیونی کشور در این مجموعه ها زندگی میکنند و دست آخر نیمی از جمعیت مجموعه شهرها،در تهران سکنی گزیده اند.هر یک از نهاد ها و سازمان ها در چهارچوب انجام وظایف خود در هر یک از عرصه های پیش گفته،ناگزیر به برقراری برخی از روابط بین سازمانی یا تعدادی از دیگر نهادهای زیربط است.با وجود تلاش در جهت تمرکز گرایی و هماهنگی حوزه برنامه ریزی و مدیریت اقتصادی-اجتماعی با حوزه برنامه ریزی و مدیریت فضایی-کالبدی،تعارض ها و تناقض های این دو حوزه،تا حد زیادی همچنان برقرار است:رقابت و افتراق فضایی و عملکردی موجب فرافکنی مشکلات و عناصر نامطلوب به خارج از حیطه فضایی تحت مدیریت این نهادها شده است.این مسئله به خصوص در تهران که نیازمند هماهنگی میان دستگاههای مدیر شهر و دولت است،نمود بیشتری پیدا کرده است.در آسیای جنوب شرق،آسیب های مدیریت واحد شهری که مستقیمأ توسط خود دولت و توسط تئوری های مدرنیزاسیون انجام می گیرد،به شکل دیگری،صورت یافته است:فقرا استراتژی دولت در مقابل پدیده تهیدستی منتج از مدرن سازی برنامه های شهری،تنها به کنترل سیاسی توده های شهری،از طریق سرمایه گذاری محدود و تظاهر گونه در نیازهای اساسی برای خاموش کردن صدای ناآرامی ها خلاصه می گردد.