نسیم طواف زاده - مدیر آموزشی موسسه سبزکاران گیلان

توسعه پایدار از ارزوهای بشر در قرن اخیر است مردم در بلندمدت برای دستیابی به رفاهی پایدار نیاز به یافتن راههای جدید برایتامین خواسته های خود و تطبیق الگوهای تولید و مصرف دارند که سیستمهای حمایتی و زندگی زمینی را حفظ کنند و منابع مورد نیاز نسلهای اینده را نیز تامین نمایند. اگر یک کشور را بصورت نظامی واحد بنگریم باید در تک تک روستاها و شهرها نظامی پایدار برقرارگردد تا در مدیریتی یکپارچه بسوی توسعه پایدار گام برداریم . دراین پژوهش به بررسی یکی از مدلهای مشارکتی برای توانمندسازی جامعه محلی و بهبود وضعیت کشاورزی پرداخته شده و نقاط قوت و ضعف رهیافت مدرسه در مزرعه مشخص گردید. تحقیقات نشان میدهد که در الگوی مدیریت پایدار و سازگار با محیط زیست کشاورزان به عنوان تصمیم گیران و تغییر دهندگان و تخصیص دهندگان و مدیران نظام بهره برداری از اهمیت بالایی برخوردارند در طول کار کشاورزان برای مدیریت بهرت تمایل به ارتقای مهارتهای خود می یابند و اموزشهای عملی و غیررسمی طول دوره زراعی کمک می کند تا مشکلات و نیازهای واقعی نمایان شود و مهارتهای خود را ازطریق کشف د رمزرعه افزایش دهند. کشاورزی را به عنوان یک فعالیت جمعی و مزارع را به یکدیگر پیوسته می یابند که اقدامات یک کشاورز به صورت جداگانه نمی تواند نتایج مطلوب را ایجاد کند.

توسعه پایدار، توانمندسازی محلی، مشارکت، ذینفعان