موقعیت بهینه چاهها در آبخوان های ساحلی و تاثیر قیود بر جابجایی آنها بااستفاده از مدل بهینه سازی الگوریتم ژنتیک

تهاجم آب شور دریا به آبخوان های ساحلی از عمده ترین عوامل محدود کننده برداشت آب زیرزمینی در مناطق ساحلی است که امروزه بیشتر ساکنین این نواحلی را به دلیل افزایش جمعیت دچار مشکل می سازد. ارائه راهکار های مدیریتی و کنترل برداشت از منابع آب شیرین زیرزمینی در این مناطق علاوه بر امکان برداشت حداکثر از ظرفیت آبخوان ها، در جهت مقابله با تهاجم آب شور دریا نیز تاثیر بسزایی دارد. در یک آبخوان ساحلی جابجایی موقعیت حفر چاهها به محل بهینه از جمله راهکارهای مدیریتی است که به سمت استفاده از ظرفیت هرچه کاملتر منابع آب زیرزمینی گام بر می دارد. در همین راستا در این مطالعه از یک مدل بهینه سازی الگوریتم ژنتیک که خود از دو بخششبیه سازی و بهینه سازی تشکیل یافته است، استفاده گردید. . قسمت شبیه سازی مدل بر اساس حل معادلات دیفرانسیل حاکم بر جریان وابسته به چگالی – انتقال شوری به روش اجزاء محدود بنا نهاده شده و تهاجم آب شور را به صورت دوبعدی مدل می کند و قسمت بهینه سازی را الگوریتم ژنتیک تشکیل می دهد که فرایند بهینه سازی از ارتباط و تبادل داده بین این دو بخش شکل می گیرد. مدل بهینه ساز ابتدا جهت یافتن محل بهینه چاهها برای یک آبخوان ساحلی که شامل 4 چاه پمپاژ است بکارگرفته شد و سپس تاثیر هریک از قیود مربوطه بر جابه جایی محل بهینه چاهها مورد بررسی قرارگرفت.

Keywords:

تهاجم آب شور , الگوریتم ژنتیک , مدل بهینه ساز , محل بهینه چاهها