کنترل آلودگی ناشی از فرسایش بادی به وسیله پلیمرهای محلول در آب

فرسایش بادی و هجوم ماسه های روان به تاسیسات و منابع زیستی یکی از مشکلاتی است که بخشهای وسیعی از کشور همواره با آن مواجه هستند. با وجود تاکید زیاد برزیا ن های ناشی از فرسایش آبی، فرسایش بادی مسئله کم اهمیتی نبوده و در دنیا مناطقی وجود دارد که خسارت ناشی از فرسایش بادی در آنها به مراتب خطرنا کتر و شدیدتر از فرسایش آبی میباشد [ ۵]. از آنجا که عوامل تشدید کننده فرسایش بادی فقر پوشش گیاهی، کمبود هوموس، خشک بودن خاک و ریز دانه بودن آن می باشد [ ۳] و این عوامل خاص مناطق خشک هستند لذا بخش وسیعی از کش ور به وسیله این فرسایش تهدید می گردد. فرسایش بادی سالانه ی ک تریلیون ریال به کشور خسارت می زند [ ۲]. گرد و خاک و طوفا ن های شن ایجاد شده در برخی از مناطق کشور ضمن آسیب رسانی به تاسیسات مختلف، آلودگی محیط زیست را سبب شده و صدمات جبران ناپذیر تنفسی به انسان و حیوانات وارد می سازد. پایداری خاکدانه ها در حالت خشک از عواملی است که می توان توسط آن سایش سطحی و فرسایش را مورد پیش بینی قرار داد [ ۱]. از آنجا که حرکات ذرات د ر فرسایش بادی به صورت تعلیق، خزش و جهش انجام می شود و این حرکات مختص ذرات با قطرکمتر از 0/1 تا 0/5 میلیمتر است، بدیهی است افزایش قطر ذرات و درشت شدن آنها مانع حرکت آنها توسط باد خواهد شد و در کنترل پدیده مذکور مفید خواهد بود [ ۵]. تثبیت شن های روان و کنترل فرسایش بادی با استفاده از مالچ های نفتی از رو ش هایی است که سابقه نسبتًا طولانی در کنترل این پدیده دارد] ۴]. یکی از رو ش ها و تکنیک های نوین در کنترل فرسایش، استفاده از مواد پلیمری مصنوعی است که در افزایش پایداری و قطر خاکدانه ها مؤثر میباشد. پلیمرها با ایجاد پلی بین ذرات خاک سبب چسبیده شدن آنها به هم و تشکیل خاکدانه های درشت از خاکدانه های کوچک می شوند ]۷]. این مواد ضمن افزایش قطر خاکدانه به دلیل چگالی زیاد و ملکول های درشت شان قادر به نفوذ به درون خاکدانه ها نبوده و با ایجاد شبکه در سطح آنها پایداری آنها را افزایش میدهد. هدف از انجام این پژوهش عبارت بودند از : ۱- بررسی امکان استفاده از پلیمرهای اکریلیک محلول در آب به منظور افزایش پایداری و قطر خاکدانه ها و در نتیجه کاهش فرسایش بادی ۲- تعیین موثرترین پلیمر و غلظت برای این منظور.