بررسی جایگاه کشت دوم در کشاورزی پایدار و دستیابی به تولید محصول سالم در استان گیلان

در استان گیلان 230 هزار هکتار اراضی کشت برنج وجود دارد که تنها در 40500 هکتار آن کشت دوم صورت میگیرد . در استان مزبور به علت محدود بودن زمینهای قابل کشت، میتوان با افزایش تعداد دفعات کشت به دلیل وجود شرایط اکولوژیکی مناسب، کشت دوم یا همان کشت بعد از برداشت برنج را به عنوان یک راهکار در جهت کشاورزی پایدار و همچنین افزایش تولید به کشاورزان توصیه نمود که با استفاده از عامل زمان میتوانند بدون متحمل شدن هزینههای اضافی و با استفاده نهادههای موجود تولید بیشتری نمایند. از این رو تناوب در کشت نه تنها موجب ضعف خاک نمی شود بلکه از اصول کشت پایدار بوده و استفاده از بقولات بعنوان کشت دوم در تناوب، موجب کاهش مصرف کودها و سموم شیمیایی و در نتیجه حفظ محیط زیست می شود. کشت دوم همچنین موجب کنترل آفات و بیماری ها و برخی علفهای هرز و تقویت زمین شده و علاوه بر بهبود وضع اقتصادی کشاورزان فواید مهم و متعددی را دارا میباشد. تحقیق حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش گردآوری دادهها جزء تحقیقات توصیفی از نوع پیمایشی - همبستگی میباشد. جامعه آماری تحقیق شامل تمامی کشاورزان استان گیلان است که اقدام به انجام کشت دوم کردهاند. در این تحقیق از روش نمونهگیری خوشهای چند مرحلهای و سپس نمونهگیری سیستماتیک استفاده گردیده است. نتایج حاصل از آزمونهای همبستگی نشان داد که بین کشت دوم و متغیرهای مستقل استفاده بهینه از عوامل تولید،حفاظت خاک و مدیریت آب و انطباق با امکانات کشاورزی موجود، ، کاهش آفات، رابطه مثبت و معنیداری با کشت دوم نشان دادند. نتایج تحلیل عاملی حاکی از آن است که 9 عامل 69 درصد واریانس کل متغیرهای مربوط به جایگاه توسعه کشت دوم در دستیابی به کشاورزی پایدار را تبیین میکنند

Keywords:

کشت دوم , کشاورزی پایدار , محصول سالم , استان گیلان , کشاورزان شالیکار