عبدالرسول علامه - رئیس مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی اصفهان

مفهوم کشاورزی پایدار از سال 1987 رایج شد ، ولی قبل از آن نیز در دهه 1940 به صورت مترادف با اصطلاحاتی چون کشاورزی ارگانیک ، طبیعی ، اکولوژیک و کم نهاده بکار برده می شد. امروزه سخن محافل و مجامع کشاورزی وهمه علاقمندان مسائل زیست محیطی و منابع پایه ،کشاورزی پایدار می باشد که با استفاده بهینه از منابع محدودتولید نیاز غذایی بشر را تامین و کیفیت محیط زیست را بالاببرند. یکی از مهمترین منابع محدود کشاورزی استان و کشور آب می باشد که براساس شاخص بین الملی آب، دربحران شدید قرار دارد،همچنین بررسی حاک به عنوان یکی دیگر از منابع محدود نشان می دهد که به ترتیب از 165 10/7 میلیون هکتار وسعت کشورو استان حدود 51 و 1/6 میلیون هکتار قابل بهره برداری می باشند ولی سطح اراضی مورد بهره برداری اعم از آبی، دیم و آیش در کشور و استان محدود و به ترتیب حدود18/5 و 0/5 میلیون هکتار هستند لذا ملاحظه می شود که استفاده بهینه از منابع تولید از جمله منابع آب و خاک ضروری می باشدوبا رعایت اصول کشاورزی پایداروبه کارگیری رو شهای مناسب از جمله استفاده از روش های آبیاری تحت فشار ، تحول درالگوی کشت و انجام عملیات زیربنایی آب و خاک مناسب، می توان علاوه بر سیاست گذاری در بخش کشاورزی، میزان بهره گیری از منابع آب و خاک در دوره های متناوب رطوبتی، استفاده از فناوری پیشرفته و به دنبال آن مکانیزاسیون کشاورزی، مدیریت مزرعه و وضعیت تولید و توزیع نهاده به کشاورزان را بهبود بخشیدو با توجه به محدودیت منابع آبی و اولویت تولید محصولات اساسی و استراتژیک به اهداف سند چشم انداز بیست ساله و برنامه های چهارم و پنجم توسعه نظیر حفظ منابع پایه، اقتصادی بودن محصولات کشاورزی برای کشاورزان و حفظ محیط زیست دستیافت.

کشاورزی پایدار،توسعه، بخش کشاورزی