مقایسه سامانه های مسطح، هلالی و لوزی شکل در جمع آوری روانابهای سطحی بمنظور افزایش رطوبت خاک در استان هرمزگان

کمبود رطوبت ذخیره شده طبیعی در خاک، یکی از مهمترین مشکلات حوزه های آبخیز، در مناطق دارای اقلیم خشک و نیمه خشک مانند استان هرمزگان می باشد. در اکثر حوزه های آبخیز، در اثر بهره برداریهای غیر اصولی و عدم اعمال مدیریتهای لازم، تولید منابع طبیعی تجدید شونده، در وضعیت بحرانی قرار دارد. در راستای بهره برداری بهینه از نزولات آسمانی، استفاده از انواع سامانه های سطوح آبگیر هلالی، لوزی شکل و مستطیلی راه کار مناسبی برای بهینه سازی و مهار ریزشهای جوی در منطقه می باشد. در این تحقیق نوع سامانه،تیمارهای اصلی و جمع آوری سنگریزه وکوبیدن سطح خاک، مالچ پاشی سطح سامانه و شاهد به عنوان تیمارهای فرعی در سه تکرار مورد ارزیابی قرار گرفت. بررسی تداوم ماندگاری رطوبت در خاک ، بر اساس نوع تیمارهای اصلی و فرعی، با استفاده از طرح کاملا تصادفی در قالب کرتهای خرد شده انجام پذیرفت. با مقایسه میزان رطوبت ذخیره شده در پایین دست سامانه ها، بر اساس میزان رواناب جمع آوری شده از سطح آنها، قدرت ذخیره سازی سیستمهای ذخیره نزولات بررسی شد. نتایج بدست آمده نشان می دهد که سامانه های لوزی شکل با تیمار مالچ پاشی شده به دلیل تمرکز بیشتر رواناب نتایج بهتری در جمع آوری و نیز ذخیره سازی رطوبت در اعماق مختلف خاک دارد.

Keywords:

نزولات آسمانی , سامانه های سطوح آبگیر باران , رطوبت خاک , استان هرمزگان