نقش روابط بین‌ِشرکتی در یادگیری و نوآوری سازمانی

شرکت های کوچک و متوسط در ایجاد اشتغال و فراهم کردن بستر مناسب برای نوآوری و افزایش صادرات نقش مهمی دارند. امروزه نقش این شرکت ها در اقتصاد کشورها بسیار شفاف و روشن می باشد، به‌طوری‌که عملکرد موفق این شرکت‌ها تأثیر مستقیمی بر روی سلامت اقتصادی کشورها دارد. یکی از ملزومات عملکرد موفق شرکت های کوچک و متوسط در دنیای رقابتی امروز داشتن نوآوری و ایجاد روحیه یادگیری سازمانی است. شرکت ها برای این‌که بتوانند نوآوری را در درون خود پرورش دهند، نیاز به دانش و یادگیری دارند و وجود دانش در سازمان ها از پیش نیازهای ایجاد نوآوری در آن‌هاست. شبکه های بین‌ِشرکتی و روابط اعتمادمحور بین شرکت ها از عواملی است که می تواند به رشد و انتشار دانش در آن شرکت ها و در نتیجه به رشد نوآوری کمک کند. این مقاله بر این است که با استفاده از روش معادلات ساختاری به بررسی مدل رابطه‌ای بین متغیرهای ارتباطات و یادگیری بین سازمانی و نوآوری در سازمان‌ها بپردازد و روابط بین این متغیرها را بررسی نماید. نتایج به‌دست آمده از تجزیه و تحلیل داده ها نشان می دهد که اعتماد بین‌ِسازمانی به عنوان مهم‌ترین عامل شکل گیری ارتباطات بین‌ِسازمانی از طریق اکتساب و انتشار دانش بر فرایند یادگیری بین‌ِسازمانی و نوآوری تأثیر معنا‌داری دارد و در نهایت نتایج کلی تحقیق نشان ‌دهنده اهمیت بالای ارتباطات بین سازمانی در فرایند نوآوری سازمانی است.

Keywords:

ارتباطات بین‌ِسازمانی , اعتماد , یادگیری بینِ سازمانی , نوآوری