علی درجانی
افراسیاب فتحی
مهدی ابراهیم نژاد
رضا ذبیحی طاری
علی خبیری
محمود عزیزپور

ترویج کشاورزی، به عنوان یک نظام، رویکردهای گوناگونی را در طول دهه های گذشته تجربه کرده است. یافته های حاصل از این تجربیات حاکی از آن است که در رویکردهای جدید باید به برقراری ارتباط دوسویه و جلب مشارکت مردمی در برنامه های ترویج کشاورزی اهمیت بیش تری داده شود و فعالیت های ترویجی زمینه ساز یادگیری متقابل مروج و کشاورز باشند. ازاین رو، مددکاران ترویجی در ترویج بسیار مورد توجه هستند و ترویج می کوشد تا از طریق فعالیت های آموزشی و پرورشی، تعداد آنان را به عنوان رهبران فنی محلی افزایش دهد؛ زیرا با آموزش این خبرگان هر کدام از آنها می توانند در هر یک از زمینه های مهارتی به عنوان یک «مروج روستایی» تلقی شوند. وجود این افراد باعث افزایش تعداد عوامل ترویج و تکثیر فعالیت های آموزشی در سطح روستا می شود.مددکاران ترویجی به سبب جایگاه تاثیرگذارشان و نقشی که در اجرای برنامه های آموزشی و ترویجی دارند، همواره به عنوان دستیاران محلی و از ارکان فعال در نظام تشکیلاتی ترویج تلقی می شوند. دستیاران محلی ترویج در قالب مددکاران ترویجی، نیروهای معین روستایی یا دیگر عواملی با عنوان های دیگر که به طور داوطلبانه در فعالیت های آزمایشی و نمایشی و آموزشی همکار ترویج هستند، جملگی در نقش رهبران فنی محلی آموزش یافته ای هستند که وجودشان در جریان توسعه کشاورزی لازم، موثر و مفید است.